چرا زیراب خودت را می زنی؟

اول که این آیه را خواندم معنی‌اش را نفهمیدم. به خودم گفتم آخر چطور می‌شود، آدم وقتی کسی را می‌کشد خودش را کشته باشد، یا وقتی بدگویی کسی را می‌کند، بدگویی خودش را کرده باشد، یا وقتی نفرین می‌کند. گریبان خودش را بگیرد؟

مادربزرگ می‌گوید: این دنیا مثل کوه است. هر کاری که می‌کنیم مثل صدا به طرف خودمان برمی‌گردد.

راستی چقدر بد است. همه بدجنسی‌ها، همه خرابکاری‌ها و زیرآب زدن‌ها، همه نفرین‌ها و حرف‌های بد و دروغ‌های کوچک و بزرگ، می‌چرخد و می‌چرخد و آخر نصیب خودمان می‌شود. خنده‌دار است. ما فکر می‌کنیم دیگران را اذیت می‌کنیم؛ اما در حقیقت خودمان را اذیت کرده‌ایم.

حالا می‌فهمم که چرا وقتی حضرت آدم و حوا به حرف خدا گوش ندادند و میوه ممنوع را خوردند، رو به خدا کردند و گفتند:«خدایا ما را ببخش‌،

 ما به خودمان ظلم کردیم.» درست است خدا! ما بیشتر از هر کس به خودمان ظلم می‌کنیم. دلم برای خودم می‌سوزد؛ برای خودم که این همه از دست من عذاب می‌کشد.

خدایا! به او کمک کن.

مولانا می‌گوید:

این جهان کوه است و فعل ما ندا   سوی ما آید نداها را صدا

می‌توانی این بیت را معنی کنی؟

به غیر از آدم و حوا، کسان دیگری هم در قرآن هستند که اعتراف می‌کنند به خودشان ظلم کرده‌اند. می‌دانی آنها چه کسانی هستند؟

مطالب مرتبط

برو باهاش حرف بزن بگذار آرومت کنه

لحظه های حضور تو

آنچه در رگهای من می گردد تویی

کاش تو را می دیدم

و خدایی که همین نزدیکی است

درختی که گفت من پروردگار تواَم

ایستگاه استجابت دعا

خاطره های تو پر از کلمه های خداست