آشنایی با پلیمرها

اغلب پلیمر ها بر پایه ی اتم کربن می باشند. علت آن قابلیت ویژه ی کربن می باشد که عبارت است از :

پلیمریزاسیون :

پلیمریزاسیون به واکنش شیمیایی ای گفته می شود که طی آن بین منومر ها اتصال برقرار می شود و مولکول های پیچیده ی پلیمری تشکیل می شود. نام گذاری پلیمر ها معمولا بر اساس واحد منومری آن ها انجام می شود. به عنوان مثال :

اتیلن پلیمریزه می شود به پلی اتیلن و یا پروپیلن پلیمریزه می شود به پلی پروپیلن.

دسته بزرگی از پلیمر ها که بسیار معروف هستند اولفین یا پلی اولفین یا هیدروکربن ها می باشند. همان طور که از نام این مواد مشخص است فقط از هیدروژن و کربن ساخته شده اند. ساده ترین ترکیب هیروکربنی متان می باشد که چهار اتم هیدروژن به یک اتم کربن متصل می باشد. هیدروکربن ها با تعداد کربن مختلف وجود دارند چون اتم های کربن می توانند با اتم های کربن دیگر واکنش دهند و یک مولکول زنجیر وار تشکیل دهند.

هیدروکربن هایی که وزن مولکولی پایین دارند کوچک بوده لذا متحرک می باشند و بیشتر به صورت گاز هستند. هیدروکربن هایی که اتم های کربن در آن ها به میزانی است که زنجیرها به راحتی می توانند روی یکدیگر سر بخورند مایع می باشند. این سرخوردن مولکولی یا اصطکاک به عنوان ویسکوزیته شناخته می شود. با افزایش طول زنجیر، ویسکوزیته افزایش می یابد و به تدریج به یک ماده نیمه جامد تبدیل می شود.

وزن مولکولی پلیمر ها :

گرچه هنگام صحبت درباره ی پلیمر ها آن ها را با وزن مولکولی مشخصی می شناسیم اما در واقع پلیمرها وزن مولکولی مشخصی ندارند و مقادیری که برای وزن مولکولی در نظر می گیرند میزان متوسط وزن مولکولی می باشد. بدین معنی که وزن مولکولی تعدادی از زنجیر های پلیمری از این میزان بیشتر و وزن تعدادی از این میزان کم تر است.

گروه مرکز یادگیری سایت تبیان

تهیه و تنظیم : طیبه موسیوند