خوش پوشي اسلامي فرهنگ سازي مي خواهد

رسيدگي به مد در جمهوري اسلامي ايران از هنگامي به يک ضرورت تبديل شد که در سال 83 يکي از مقامات عالي رتبه نظام درباره لزوم استفاده از لباس ملي سخن گفت و آن را شايسته توجه مسئولان دانست. در آن زمان قرار شد تا يک لباس ملي براي ايرانيان طراحي شود . البته  طرح لباس ملي به منزله يک لباس متحدالشکل نيست، چرا که تنوع بسيار زيادي در پوشاک ايراني ديده مي‌شود. در ايران هر قومي براي خود لباس محلي جداگانه دارد و اين قابل قياس با هيچ کشوري نيست.

ما ايراني ها براي اينکه در کنفرانس‌ها و مجامع بين‌المللي بخواهد بگويد ايراني است هيچ لباسي ندارد، ما اگر با مقنعه و مانتو در دنيا حاضر شويم نمي‌توانيم بگوييم ايراني هستيم چون ممکن است يک سوري هم به اين شکل لباس بپوشد. از اين رو تصميم گرفته شده ايراني لباس ايراني بپوشد،‌ و وقتي از ايران خارج مي‌شود شاخص ايران باشد به همين جهت مي‌خواهند با ساماندهي موضوع پوشاک، طرح هاي لباس ملي را تهيه کنند.

ما نبايد اين نکته را از خاطر ببريم و اينکه 75 درصد جامعه ما چادر به سر مي‌کنند. اما بايد بدانيم که هر کس که علاقه مند است چادر به سر کند و هر کس که علاقه‌مند است لباس ايراني به تن کند.

همان‌طور که حضرت علي(ع) مي‌فرمايند «مطابق روزتان حرکت کنيد» ما هم بايد همين طور حرکت کنيم چون زنان ما ديگر سوار بر اسب و قاطر نمي‌شوند که بخواهند دامن‌هاي حجيمي بپوشند که در حرکت مشکل نداشته باشند. به همين دليل لازم است لباس‌هايمان روان‌تر و راحت‌تر و مدرن‌تر از آن زمان باشد. و ما لباس‌هاي ايراني را بايد کاربردي و قابل استفاده بکنيم،‌ ما نمي‌توانيم مثل هزار سال پيش که 10 دامن را روي هم مي‌دوختند و 30 متر پارچه استفاده مي‌کردند و لباس وزن سنگيني پيدا مي کرد، لباس را آماده کنيم،‌ ما بايد سليقه و طبع جوان‌ها را بدانيم و اينکه جوان چه مي‌خواهد. لباس ايراني بايد فلسفه‌ ايراني داشته باشد،‌ لباسي که در فلان ژورنال خارجي چاپ مي‌شود طراحي آن ساده‌تر است يا لباس‌هايي که من در ژورنالم طراحي مي کنم.

از طرفي يکي از راه‌هاي تبليغ، تکرار است. از رسانه ملي، دست کم انتظار داريم که براي هنرمندان و مجريانش، از اين طرح‌ها استفاده کند تا فرهنگسازي شود. فکر مي‌کنم فرهنگسازي، 90 درصدش کار رسانه است، 10 درصد باقيمانده‌اش، کار ديگران. يعني فرهنگ سازي شود، وقتي جوانان گذشته خود را بدانند، يقين دارم که به سمت اين لباس ها گرايش پيدا خواهند کرد.

الان قيمت لباسهاي من لباس‌هايم از 32 هزارتومان تا 700 هزارتومان است اما هر وقت هر چيزي به توليد انبوه رسيد ناخودآگاه قيمت شکسته مي‌شود يک برشکار ماهي 5/1 ميليون تومان دستمزد مي‌گيرد و در روز تنها 3 لباس برش مي‌زند و اينکه طرح‌ها متفاوت است و در فروشگاه‌هاي ديگر ديده نمي‌شود.

من اعتقاد دارم لباس بايد برازنده افراد باشد و فرد احساس کند با لباسش با شخصيت شده است. همچنين اکثر لباس هاي طراحي شده را به راحتي مي توان در جامعه پوشيد، منتها هنوز فرهنگ سازي نشده است. من زنان و دختراني را سراغ دارم که به دليل نگاه هاي سنگين جامعه از پوشيدن اين گونه لباسها پرهيز مي کنند. به نظر من بايد فرهنگ سازي را با خودمان شروع کنيم. مثلاشما به عنوان يک دانشجو و روزنامه نگار دختر مي توانيد بر اطرافتان اين اثر را بگذاريد و به ديگران بفهمانيد پوشيدن اين لباس ها به معناي توجه به تاريخ ايران است و ضمنات ناقضي هم با اصول اسلامي ندارد. مطمئن باشيد شروع حرکت از خود شما مي تواند نگرش ها را کم کم تغيير دهد.

اين شبهه براي همه پيش آمده است لباس هايي که طراحي مي شود اگر مورد استفاده قرار گيرند  با آنان برخورد مي شود، در صورتي که اين طور نيست. وقتي تمام ضوابط رعايت شود محال است برخوردي با آنان صورت گيرد. به همين دليل ما با ضابطان انتظامي صحبت کرده ايم و هيچ برخوردي با افرادي که از لباس هاي اين نمايشگاه استفاده مي کنند، صورت نمي گيرد.

بايد توجه داشت که ايران تنها کشوري است که مي تواند با پتانسيل هاي بالاي سنتي خود مرکز مد در خاورميانه باشد و مکمل اين سنت نيز تعداد بسيار قابل توجه دانشجويان و فارغ التحصيلان رشته طراحي لباس است. همچنين تمام لباس هاي ايراني براي طراحي اسلامي نيز ظرفيت زيادي دارند.

به نظر من اگر اين لباس‌ها از طريق رسانه‌هاي مختلف معرفي شود اولاً فرهنگش همه‌گير مي‌شود و بعد اينکه ما در صادرات لباس ايراني مي‌توانيم خيلي درآمد داشته باشيم چون فرنگي لباس ايراني را دوست دارد و مي‌پسندد.

منبع خبرآنلاين

تنظيم براي تبيان/سميه حدادي