ما چه به ارث می‌گذاریم؟

ما ارث‌بر «پیاده‌روی اربعین» هستیم. ما اعتکاف را به ارث برده‌ایم، هیأت را به ارث برده‌ایم، حجاب را به ارث برده‌ایم وگرنه زمانی بود که چماق و مسلسل رضاخانی اراده کرد تا نه از تاک نشانی ماند و نه از تاک نشان. ما نسلی هستم که راه‌های ورود به بهشت را به ارث برده‌ایم.

یک زمانی بود که نسل‌های قبل از ما در همین دهه پنجاه شمسی برای اینکه شیعه اثنی عشری در قانون اساسی بعد از انقلاب در سال ۵۸ بیاید جنگیدند و خدا رحمت کند شهید بهشتی را و اعضای حزب جمهوری را. آنان البته هر چقدر قوی‌تر شدند چیزهای گرانبارتری برایمان به ارث گذاشتند؛ هر چند هزینه‌اش خون‌هایشان بود و جان‌هایشان.

ما راهیان نور را دهه هفتاد به ارث بردیم. درست بعد از آن جنگی که بدن‌های مظلومی تکه تکه شدند و فرزندانی یتیم پدرانشان اما یک وجب از خاک وطن از دست نرفت.

اربعین هم درست از دل فتنه داعش درآمد. وقتی پدیده مدافع حرم، هجرت کرد به سرزمینی غیر برای دفاع از مکتب و مقدسات و مرزش. بدون اینکه بیندیشد آیا بدنش به خانواده‌اش برمی‌گردد؟! وگرنه آنان که تا پنجاه کیلومتری ایران رسیده بودند. قبل از آن و تا ۱۵ سال پیش چه کسی فکر می‌کرد امکان زیارت کربلا برایش فراهم است؟! آخرین حاکم شیعه که بر عراق حکومت کرده بود امام حسن مجتبی (ع) بودند و بعد از آن تا همین سال ۲۰۰۰ میلادی عراق رنگ حکومت شیعه را ندید و چه کسی می‌تواند انکار کند نقش جمهوری اسلامی را در شکل‌گیری حکومت شیعه در عراق؟

هر چقدر جمهوری اسلامی قدرتمندتر شد، راه‌های ورود مردم به بهشت هم بیشتر شد.

این قاعده عالم است. هر چقدر حکومت اسلامی قوی‌تر، راه سعادت مردم هم بیشتر. کما اینکه بعد از تشکیل حکومت بود که فوج فوج مردم به دین پیامبر ایمان آوردند که یدخلون فی دین الله افواجا.

نسل ما ارث بسیار برده است. سوال اینجاست: ما چه به ارث می‌گذاریم؟ آن پیر و مراد که فرمود راه قدس از کربلا می‌گذرد را جوانانش تا کربلا رسیدند و مردم را رساندند، اما تا قدس راه باقی است.

بودند در تاریخ کسانی که دم دروازه قدس و در لحظه آخر به امامشان گفتند ما نشسته‌ایم، تو و خدایت به جنگشان برو و آنگاه ورق برگشت و دیگر آن قوم، قوم برگزیده خدا نبود و نشد و رسالت هم از آن قوم رفت.

آری برادر، امروز روز عمل است؛ تا قدس راهی نمانده است.

---