خیانت به کشور

امام خمینی تنها کسی بود که توانست تمام مردم ایران زمین را حول محور ولایت فقیه جمع نماید و تفرقه و اختلاف را به وحدتی دشمن شکن بدل نماید.

 یکی از کارهای مهمی که آن مرشد سفر کرده توانست به توسط شاگردانی چون شهید مفتح انجام دهد وحدت بین حوزه و دانشگاه و بین روحانیت و دانشگاهیان بود.

  امام خمینی به نیکی می دانست که در صورت وحدت بین حوزویان و دانشگاهیان ایران به دژی استوار در برابر دشمنان قسم خورده این مرز و بوم تبدیل خواهد شد. 

  دشمنان هم به خوبی این مطلب را درک کرده بودند از این رو کمر به قتل علمایی هم چون آیت الله دکتر شهید مفتح بستند ، غافل از این که شهادت مفتح بیش از پیش وحدت حوزه و دانشگاه را محقق خواهد نمود.

در کتاب روحانیت و حوزه های علمیه از دیدگاه امام خمینی در صفحه 355 درباره وحدت بین حوزه و دانشگاه از قول امام خمینی این گونه آمده است : 

  شما آقایان اساتید دانشگاه ، علمای حوزه ها ، این روابطتان را حفظ بکنید .

       یکی از خیانتهایی که به این کشور شد ، جدا کردن فیضیه باصطلاح با دانشگاه بود . اساتید از ملا ها می ترسیدند . می گفتند این ها هیچ اند . این ها تهی مغزند . این ها هیچی نمی دانند . 

   حوزه های ما هم از دانشگاهی ها می ترسیدند . می گفتند آن ها بی دین اند همه شان . 

    تفاهم وقتی بشود ، من گمان می کنم امروز این جور نیست دیگر مسئله . وقتی که پای علما در دانشگاه باز شد و پای اساتید دانشگاه در حوزه ها باز شد ، آن وقت می فهمند که چه جنایتی وارد شده است بر این کشور .  

 وقتی که اساتید دانشگاه تشریف بردند به قم و با آقایانی که مشغول هستند به این کار ها تماس گرفتند و با هم نشستند و مسائل را طرح کردند ، آن وقت می فهمند که این قدر فریاد که زده می شود که اسلام یک فرهنگ غنی ای است در همه چیز .  

این اسباب این نمی شد که آن وقت در دیوار های دانشگاه نوشته بشود که اسلام یک ... یا به تعبیر این طور هم نباشد ، نظیر این را . این برای این است که ، تفاهم در کار نبوده است .

  از اول این طوری می خواستند درست بکنند دانشگاه را و اطفال ما را از اول می خواستند به یک فرمی این ها را بار بیاورند که دشمن بشوند با اسلام ، و با هر چه که مربوط به اسلام است . 

  اسم آخوند را توی دانشگاه نمی شد ببری . اسم دانشگاهی هم در محیط فیضیه نمی شد ببری . هر یک از این ها اگر می رفتند آن جا ، خودشان را غریب می دیدند . خودشان را هیچ می دیدند . می دیدند که به محیط بدی وارد شده اند .

     این برای این بود که ، این طوری درست کردند تا این که این دو جبهه ای که می توانند کشور را حفظ کنند و می توانند نجات بدهند از گرفتاری ها ، این ها دشمن هم بشوند .  

   این سرکوبی او را بکند ، او سرکوبی او را بکند ، آن ها نتیجه اش را بگیرند و نتیجه را گرفتند ، دیدیم که گرفتند . 

  آن قدر پافشاری در در دشمن کردن این دو قشر ، برای چه بود ؟ آن قدر تبلیغات سوء از همه اطراف نسبت به این طبقه مظلوم علما و از آن طرف در آن جا ، آن همه تبلیغات برای دانشگاهی و دانشگاه و این ها چه بود ؟ برای چه این طور بود ؟

آن برای این بود که ، می ترسیدند که اگر این ها به هم نزدیک بشوند و تفاهم کنند و بفهمند که اسلام چه چیز است ، اگر بروند این آقایان اساتید دانشگاه در حوزه های علمی و پیش اساتید ببینند که اسلام چیست وحشت نمی کنند آن وقت . 

 آن وقت می فهمند که ما چقدر مصیبت کشیدیم در این دوران ها و خصوصا این پنجاه سال . برای این که ما با برادر های خودمان دشمن بودیم . هر کدام دیگری را تضعیف می کردیم . 

  شما توجه داشته باشید به این معنا که باید این پیوند بین دانشگاه و فیضیه بر قرار باشد . بین حوزه های علمیه قدیمی و حوزه های علمی جدید باید پیوند باشد تا بتوانید شما کشور خودتان را حفظ کنید .

منابع:

کتاب روحانیت و حوزه های علمیه از دیدگاه امام خمینی /موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی/چاپ سوم/1384