هواي ابري حوصله

---

با توجه به اکران همزمان چند فيلم سينمايي با هم، اصطلاحي تکرار‌شونده را از اهالي سينما مي‌شنويم مبني بر فيلم‌سوزي و فرصت‌سوزي اکران فيلم‌ها.

1- اين روزها با توجه به اکران همزمان چند فيلم سينمايي با هم، اصطلاحي تکرار‌شونده را از اهالي سينما مي‌شنويم

اما در اين ميان هيچکس صحبتي از حقوق معنوي فيلم که متعلق به کارگردان است نمي‌کند. اين روزها چند فيلم خوب سينماي ايران روي پرده است. «پرسه در مه»، «آتشکار»، «برخورد خيلي نزديک» و «حوالي اتوبان». هر چهار فيلمي که جزو آثار قابل قبول سينماي ايران هستند، اما با اين وضع اکران فرصت‌هايي را که يک فيلم براي ديده شدن نياز به آنها دارند از دست مي‌دهند.

نمايش اين چهار فيلم در اين زمان از سال تضييع حقوق کارگردان‌هايي است که اتفاق فيلم‌هايشان نياز به ديده شدن و بحث و نقد دارد، اتفاقي که در روزهاي شلوغ پايان سال گم مي‌شود و نشريات نيز بيشتر انرژي خود را در پيگيري فيلم‌هاي اکران نوروز مي‌گذارند.

دو فيلم از اين مجموعه، ساخته نخست کارگردان‌هايشان هستند که اتفاقا نشان داده‌اند نگاهشان به سينما جدي است و حرفي براي گفتن دارند، حرف‌هايي که به گوش هيچکس نرسيد و طبيعي است اين دو کارگردان يعني اسماعيل ميهن‌دوست و سياوش اسعدي براي فيلم‌هاي بعدي خود به راهي ديگر بروند.

دو فيلم ديگر نيز از آثار متفاوت سينماي ايران هستند و اصولا جزو فيلم‌هاي بحث‌انگيز چند سال اخير محسوب مي‌شوند. فيلم «آتشکار» مسئله مهمي را مطرح مي‌کند و از تقابل هميشگي سنت و مدرنيسم مي‌گويد که اين بار کارگردان آن را در قالبي از طنز و بستري نو ارائه داده و فيلم ديگر يعني «پرسه در مه» از پديده‌هاي جشنواره سال گذشته فيلم فجر بود و اين اکران باعث شد بهرام توکلي آن گونه که بايد نتواند فيلم خود را به مخاطب مناسبش عرضه کند.

سينماي ايران هيچگاه روي مسئله مطالعه سينماي بعد از اکران سرمايه‌گذاري نکرده است. اين فصل سال با توجه به عادت حضور مردم در خيابان‌ها براي خريد اتفاقا همان فيلم‌هاي کمدي را طلب مي‌کند که در طول سال اکران مي‌شوند و بهترين زمان را به خود اختصاص مي‌دهند. مخاطبين اين روزهاي سينما، گذري هستند و فيلم‌هايي را طلب مي‌کنند که گذري ساخته شده است. فيلم‌هاي جدي به هيچ وجه در اين فصل سال مناسب اکران نيست. اي کاش اين سينما کمي حقوق معنوي کارگردان‌ها را جدي مي‌گرفت تا در آينده‌اي نه چندان دور با حضور تکنسين به جاي کارگردان در سينما مواجه نباشيم.

2- در اخبار خوانديم و شنيديم که در جلسه مجمع عمومي خانه تئاتر، اعضاي محترم اين خانه پس از دريافت مقداري بن شهروند جلسه را ترک کرده‌اند و حاضر به شنيدن گزارش‌هاي يک ساله مدير عامل نشده‌اند.

اين خبر از دردناک‌ترين اخبار پاياني سال بود. اين مقدار علاقه به صنف بسيار جالب توجه است و حرکت هنرمندان تئاتر که هنر فرهيخته اي است در اين باره کمي عجيب مي‌نمايد! نکته جالب اينجاست که برخي از اعضاي اين خانه عضو مشترک خانه ديگري هستند به نام خانه سينما.

بد نيست اتفاقاتي را که خانه سينما در اين ماه‌ها از سر گذرانده پيش چشم داشته باشيم. معاونت سينمايي وزارت ارشاد تنگناهايي را براي خانه سينما موجب شده که بسيار جاي تاسف دارد. حواسمان باشد تئاتر بسيار از سينما آسيب‌پذير‌تر است. يعني اگر خانه سينما هنوز مقاومت مي‌کند که قدرت صنف از دست نرود، خانه تئاتر با اين شکل حمايت اعضا! به سرعت مي‌تواند از ميان برداشته شود. زمانيکه اهالي صنف آن را تضعيف مي‌کنند انتظار از ديگري وجود ندارد. مراقب باشيم خانه تئاتر با مشکلات خانه سينما مواجه نشود که ابراز ناراحتي در آينده بسيار دير است.