نسیم و نوازش

مثل آتش بود. هر چه را که سر راهش بود می سوزاند. به هیچ چیز و هیچ کس رحم نمی کرد. آتش بودن برایش قدرت می آورد. می گفت: «همیشه باید مثل آتش بود. اگر اخلاقت مثل آتش تند و وحشتناک باشد، همه در برابرت زانو می زنند، یا راه را برایت هموار می کنند.»

اما طولی نکشید که از آتش بودن خسته شد؛ چون وقتی با اخلاق آتشینش با دیگران برخورد می کرد، بعضی ها یا زود تسلیم می شدند و یا از سر راهش کنار می رفتند، اما بعضی ها بودند که در مقابل او می ایستادند. بعضی ها مثل کوه می شدند و نمی گذاشتند او به خراب کاری اش ادامه بدهد. سر راهش سنگ و خاک می ریختند و یا آب می پاشیدند تا جلو خراب کاری اش را بگیرند.

او فهمید که اخلاق آتشین داشتن، همیشه هم خوب نیست. به خورشید نگاه کرد. خورشید آتشین بود، اما به کسی ضرری نمی زد. همه را گرم می کرد. همه جا را روشن می کرد. فهمید که می شود مثل خورشید گرم و مهربان بود.

مثل طوفان بود. با هوهوی هولناکش سرعت می گرفت و به در و دیوار می زد. کوچک و بزرگ را از سر راه برمی داشت. گرد و خاکی به پا می کرد.

می گفت: «باید مثل طوفان بود. طوفان هر جا که برود، ولوله ای به پا می کند. اگر اخلاقت مثل طوفان باشد، همه به احترامت می ایستند. با طوفان بودن می توان همه را از جا بلند کرد.» اما طولی نکشید که از طوفان بودن خسته شد؛ چون وقتی این اخلاق را داشت و این گونه با دیگران برخورد می کرد، بعضی ها خود را غرق در او می کردند و یا پنهان می شدند تا ضربه ای نخورند. او که اخلاقش مثل طوفان بود، تنها شد خود را در بیابانی دید که بی کس مانده است. هر کس که او را می دید، از او دور می شد و یا خود را پشت کوهی مقاوم پنهان می کرد.

او فهمید که اخلاق طوفانی هم داشتن، همیشه خوب نیست. به نسیم نگاه کرد. نسیم مثل او می وزید، اما آرام و مهربان بود. شاخ و برگ درخت ها را نوازش می کرد و به هر کسی اجازه می داد از کنارش بگذرد. فهمید که می توان مثل نسیم مهربان و آرام بود و دست نوازش گر داشت.

مثل سیلاب بود همه ی آب ها را در خودش جمع می کرد، شتاب می گرفت و راه می افتاد. به هیچ چیز و هیچ کس رحم نمی کرد. درخت ها را از جا می کند. خانه ها را ویران می کرد. او که مثل آبی زلال بود، شده بود آبی گل آلود همه از دستش فراری بودند. کسی با اخلاق سیل آسای او نمی توانست کنار بیاید. آن قدر تند و باشتاب می دوید که خودش هم نمی فهمید چه اشتباه بزرگی کرده. به پشت سرش نگاه کرد. دید هر چه را که پشت سرش بود از دست داده. آن قدر شتاب گرفت و تند رفت و همه چیز را ویران کرد که به دشتی وسیع رسید. در دشت پراکنده شد، آب ها در دل زمین نفوذ کردند و از او چیزی نماند. وقتی این ها را دید، فهمید که می توان مثل آب چشمه آرام و سودمند بود؛ مثل رود جاری و مهربان بود و به همه سود رساند.

حالا این توپی و این راه پیش رو. می خواهی مثل آتش باشی و بسوزانی یا مثل خورشید باشی و گرم و روشن کنی. می خواهی مثل طوفان ویران گر باشی یا مثل نسیم نوازش گر. می خواهی مثل سیل خانمان برانداز باشی یا مثل چشمه ای جاری و سود رسان.

در انتخاب این برخوردها، آزادی. فقط این را بدان که هر طور برخورد کنی، در مقابل، از تو قوی تر هستند که مثل تو برخورد کنند . هر چه نرم و مهربان باشی، سودش به خودت می رسد.

بهترین شما کسی است که در برخورد یا مردم نرم و مهربان تر باشد (نهج الحیاة، حدیث 84).

سلام بچه ها

گروه کودک و نوجوان_تصویر : مهدیه زمردکار