حکایت مردی که با خرس دوست شد
روزی بود و روزگاری بود. در زمان های خیلی قدیم، جوانی قدرتمند در بیابانی می رفت که ناگاه، صدای وحشتناکی شنید. جلو رفت، خرسی را دید که در چنگ اژدهایی بزرگ گرفتار شده است. دلش بر حال خرس بیچاره سوخت. شمشیر خود را کشید و با یک ضربه سخت، اژدها را به هلاکت رسانید.
خرس وقتی نجات پیدا کرد به دنبال آن مرد راه افتاد.
القصّه، هر جا که جوان قدرتمند می رفت، خرس هم با او می رفت . کم کم جوان به خرس علاقه مند شد و او را همه جا با خودش می برد.
روزی از روزها، از جایی می گذشت و خرس هم مثل همیشه در پی اش بود. مردی از کنار آن ها گذشت. او از دیدن مرد جوان و آن خرس، به حیرت افتاد بازگشت و پرسید: «ای مرد جوان، حکایت چیست؟ من تاکنون انسانی را با خرسی، همراه ندیده بودم!»
مرد جوان، لبخندی زد. کنار دوستش خرس ایستاد و داستان را تعریف کرد. مرد گفت:دوستی با خرس کار نادانان است.
جوان با تعجّب به آن مرد نگریست و پرسید: «منظورت چیست؟ مگر دوستی با یک خرس، چه عیبی دارد؟ نکند تو به دوستی من با خرس حسادت می کنی!»
مرد گفت: چرا با هم نوع دوستی نمی کنی؟ حالا که حرف گوش نمی کنی پس با این خرس تنها به دشت و بیابان نرو.
مرد رهگذر هر چه گفت و گفت، اندرزهایش در گوش مرد جون فرو نرفت که نرفت، و او فکر کرد که مرد رهگذر بر دوستی اش با خرس، حسد می ورزد. پس با خشم بر سر مرد رهگذر فریاد زد که: برو ای مرد! دست از سر ما بردار. دوستی من و این خرس مهربان و وفادار چه ربطی به تو دارد؟ چرا بر دوستی ما حسد می ورزی؟ برو و راحتمان بگذار!»
مرد وقتی دید که آن جوان پند و اندرزهایش را گوش نکرد، راهش را کشید و رفت، در حالی که می دانست به زودی آن جوان به بلایی گرفتار می شود.
مرد جوان و خرس وفادار، زمانی دراز با هم زندگی کردند. هر روزی که می گذشت، پیوند دوستی آن ها محکم تر می شد. روزی از روزها، جوان در جنگلی کار می کرد. درخت ها را با تبر می برید. بعد از ساعتی خسته شد و خوابش گرفت. روی زمین دراز کشید و به خوابی سنگین فرو رفت. خرس که دید دوستش خوابیده است، بالای سر او رفت و در کنارش نشست. ناگاه مگسی سمج بر پیشانی جوان نشست. خرس با دست مگس را راند. امّا مگس سمج دوباره بر پیشانی جوان نشست. خرس دوباره مگس را راند. مگس این بار آمد و بر نوک بینی جوان نشست. خرس از دست مگس خشمگین شد. در دل گفت: «ای مگس بدجنس و سمج، دوست مهربان مرا در خواب می آزاری؟ حالا چنان درسی به تو بدهم که پرواز کردن را از یاد ببری و دیگر هیچ وقت نتوانی بپری!»
رفت و یک سنگ بزرگی آورد و این بار که مگس روی صورت جوان نشست.......
آری، خرس نادان، سنگ بزرگ را بر صورت دوست مهربانش کوبید. به گمان آنکه با این کار فقط مگس را خواهد کشت. ولی آن سنگ بر صورت جوان خورد و مگس هم پرید و رفت.
آری، از آن زمان، این ضرب المثل ماند که: «دوستی با ابلهان مثل دوستی با خاله خرسه است!»
ضرب المثل _ مصطفی رحماندوست
گروه کودک و نوجوان سایت تبیان
مطالب مرتبط
رمال اگر غیب می دانست گنج پیدا می کرد
بابات هم همین زبان درازی ها را داشت
