انرژي اقيانوس ها

از انرژي موجود در اقيانوس هاي جهان هم مي توان براي توليد انرژي براي منزل و محل کار استفاده کرد. در حال حاضر تعداد نيروگاه هاي اقيانوسي بسيار اندک است و بيشتر آن ها هم کمابيش کوچک اند. اما چطور مي توان از اقيانوس انرژي گرفت؟

3 روش مختلف براي استفاده از انرژي اقيانوس ها وجود دارد. مي شود از امواج اقيانوس بهره گرفت، از جزر و مد آن استفاده کرد و يا از اختلاف دمايي موجود در آن بهره برد. بياييد نگاهي به هريک از اين روش ها بياندازيم.

انرژي امواج

در امواج اقيانوس مقداري انرژي جنبشي وجود دارد. از اين انرژي مي توان براي چرخاندان توربين استفاده کرد. در اين مثال ساده، امواج وارد اتاقکي مي شوند و باعث مي شوند هواي درون اتاقک به بالا رانده شود. اين هواي رانده شده، توربين را مي چرخاند و اين چرخش هم الکتريسيته توليد مي نمايد.

وقتي که موج به عقب برمي گردد به دليل خلأ ايجاد شده، هوا از دريچه ديگري که در مرحله قبل بسته بود، مجدداً وارد مي شود و اين عمل هم مطابق شکل سمت راست، اسباب چرخيدن دوباره توربين را فراهم مي آورد.

اين تنها يکي از روش هاي توليد الکتريسيته از امواج اقيانوس است. يکي ديگر از روش ها استفاده از پيستوني است که درون سيلندري بالا و پايين مي رود و باعث توليد انرژي مي شود. اين حرکت پيستون هم باعث توليد الکتريسيته مي شود.

بيشتر منابع انرژي بسيار کوچک اند اما مي توان از آن ها به عنوان نشانه هاي خطر يا عوامل توليد برق براي خانه هاي کوچک بهره جست.

انرژي جزر و مد

نوع ديگري از انرژي اقيانوسي همان انرژي جزر و مد است. وقتي که آب در اثر مد جلو مي آيد، مي توان آن را در سد هاي کوچکي ذخيره کرد و هنگامي که آب در اين منابع ذخيره شد مي توان از آن به عنوان يک نيروگاه هيدروليک توليد الکتريسيته بهره برد.

انرژي جزر و مد از قرن يازدهم مورد استفاده بشر بوده است، يعني همان هنگامي که سد هاي کوچک در دهانه اقيانوس و رودخانه هاي کوچک ساخته مي شدند. آب جمع شده پشت اين سدها براي چرخاندن چرخ هاي آب و آبياري دانه ها مورد استفاده قرار مي گرفته است.

براي اينکه بتوانيم از انرژي جزر و مد به خوبي استفاده کنيم، نياز داريم که تعداد جزر و مد را افزايش دهيم. اختلاف 16 فوتي بين کمترين و بيشترين سطح آب به نظر کافي مي آيد. مناطق اندکي در جهان هستند که از چنين خاصيتي برخوردارند. نيروگاهي در فرانسه وجود دارد که به اين روش کار مي کند و مقدار 240 مگاوات انرژي را براي 240000 خانه تأمين مي نمايد.

اين نيروگاه به نام ايستگاه لارنس در فرانسه خوانده مي شود و در سال 1966 در فرانسه با استفاده از اين شيوه شروع به توليد الکتريسيته کرده است و انرژي توليدي آن حدود يک پنجم انرژي يک نيروگاه هسته اي معمولي است و 10 برابر دومين نيروگاه جزر و مدي جهان است که در منطقه آناپولي کانادا انرژي توليد مي نمايد.

انتقال انرژي گرمايي اقيانوس ها

ايده اين کار جديد نيست. استفاده از گرماي آب به عنوان منبعي از انرژي به سال 1881 برمي گردد که در آن يک مهندس فرانسوي به نام جاکوس دارسونوال به فکر استفاده از اين روش افتاد. اگر شما تابه حال شنا در اقيانوس را تجربه کرده باشيد و به درون آب شيرجه زده باشيد، حتماً متوجه شده ايد که هرچه به عمق آب مي رويد، دماي آن کم تر و کم تر مي شود. روي سطح به دليل اينکه تحت تابش خورشيد قرار دارد، به مراتب گرم تر است. به همين دليل است که غواصاني که به عمق اقيانوس مي روند، لباس مرطوب مي پوشند تا دماي بدنشان حفظ شود.

نيروگاه ها مي توانند از اين اختلاف دمايي، براي توليد انرژي استفاده نمايند. حداقل 38 فارنهايت اختلاف لازم است تا ساخت چنين نيروگاهي به صرفه باشد.