نقض قانون اول روباتيک

نمايش امکان خطرناک بودن غيرعمدي روبات ها براي انسان

 

قانون اول روبات ها که ايزاک آسيموف براي اولين بار آن را مطرح کرد، مي گويد که روبات به هيچ وجه نبايد به انسان صدمه وارد کند. اين قانون دستمايه يکي از محققان لابراتوار روباتيک در اسلوني شده است. اين محقق در کنفرانس مهندسان موسسه الکترونيک و الکترونيکال روباتي را به همراه خود روي صحنه برد و از داوطلبان خواست که روبات صنعتي مربوط به خط توليد دست شان را منگنه بزند تا درک کنند که چه دردي را بايد تحمل کنند. خود اين محقق داوطلب اول بود. هر کدام از افراد داوطلب 18 بار مورد اصابت و ضربه اين روبات قرار گرفتند و بعد هر کدام از اين ضربه ها را در دسته هاي «بدون درد» تا «تحمل ناپذير» ارزيابي و رده بندي کردند. بورات پووس (Borut Povse) معتقد بود که با اين آزمايش مي توان آينده روبات ها را پيش بيني و بين تعامل روبات ها با انسان ها و قوانين روباتيک آسيموف تعادلي برقرار کرد.

روباتي که پووس و همکارانش به اين مراسم آوردند يک روبات کارگر در خط توليد و محصول آپسون بود که معمولا براي مونتاژ دستگاه هاي فروش قهوه به کار مي رود. آنها اين روبات را طوري برنامه ريزي کرده بودند که دست داوطلبان را 18 بار ضربه بزند. بعد از آن داوطلبان مي بايست درد حاصل از اين ضربه ها را در چهار دسته بي درد تا درد تحمل ناپذير رده بندي مي کردند پووس که خودش داوطلب اول بود، گزارش داد که بيشتر اين ضربه ها آرام و قابل تحمل بودند. بووس و همکارانش بعد از آن، از يک دست مصنوعي انسان استفاده کردند تا ضربه هاي سخت تر اين روبات را نشان دهند و با اين کار سرعت بيشينه اي را که يک روبات مي تواند روي بدن انسان ضربه وارد کند محاسبه کردند.

روبات ها چگونه کار مي کنند؟

کنترل روبات در سه مرحله انجام مي شود: درک، پردازش و حرکت روبات بايد به وسيله حسگرهايي که در آن تعبيه شده پيرامون خود را درک کند. بعد از آن اطلاعات را پردازش کند و دريابد که چه کاري را بايد انجام دهد و سپس وارد عمل شود.

فاز پردازش، پيچيده ترين مرحله براي روبات است. در ابتدا بايد اطلاعات خام را از حسگرهايي که مستقيماً دستورها را مي گيرند تفسير کند و بعد اين دستورها به وسيله بازوهاي روبات اجرا شوند. در واقع موتورهاي الکترونيکي و محرک هاي خطي کارهاي فيزيکي را انجام مي دهند.

براي بيشتر کارهاي مصنوعي، پردازش شامل ساخت اشيا يا استدلال از روش مدل شبه شناختي مي شود. اين مدل ها نشان مي دهد که چگونه روبات با جهان يا محيط اطرافش تعامل برقرار مي کند.

روبات ها از تشخيص الگويي، نگرش کامپيوتري، روش هاي نقشه يابي، برنامه ريزي حرکتي و روش هاي ديگر هوش مصنوعي استفاده مي کنند تا نحوه کار کردن را در مي يابند.

وقتي که روبات ديوانه مي شود

با توجه به مراحل کار روبات ها اين سوال مطرح مي شود که اگر روبات ها ديوانه شوند چه اتفاقي رخ مي دهد و آيا روبات ها واقعا از کنترل خارج مي شوند؟

در اصل جواب اين سوال مثبت است! اگر برنامه نرم افزاري کنترل روبات دچار مشکلي شود، روبات از کنترل خارج مي شود البته گفتني است که اين موضوع به سخت افزار روبات ربطي ندارد.

به طور مثال، اگر روبات به چيزي يا کسي برخورد کند ولي حسگردهاي لمسي اش کار نکند، در واقع فرمان در حافظه روبات گير کرده و مغز روبات مرتب به آن فرمان مي دهد که به حرکت ادامه دهد اما روبات متوجه نمي شود که راهي براي عبور وجود ندارد.

حال اگر برنامه نرم افزاري روبات از کار بيفتد و انساني در اطراف روبات وجود داشته باشد، اين برخورد چقدر سريع و با چه شدتي خواهد بود؟ اين سوالي است که پووس در مرحله بعد مي خواهد به آن پاسخ دهد.

آيا هميشه آزمايش ها دردسر ساز است؟

آيا راهي وجود دارد که محدوديت هاي سرعت و قدرت يک روبات در مجاورت انسان را بدون اينکه به انسان صدمه بزند، آزمايش کرد؟ شايد نه.

کارل هاو (Car Howe)، محقق مرکز بانکي گروپ در اين مورد مي گويد: راهي وجود دارد، ولي انسان ها نسبت به درد خيلي حساسند و مطمئن نيستم که راهنمايي براي آشکارسازي محدوديت هاي پذيرفتني مربوط به سرعت يک روبات در مجاورت انسان وجود داشته باشد اما پووس مي تواند با آزمايش هاي خود به اين موارد دست يابد.

ترجمه: نسترن صائبي

منبع: Tech News World

تنظيم براي تبيان: فاطمه مجدآبادي