آشنایی با نحوه یافتن مسیر های هوایی

هواپیماهای مدرن بسیار سریع و در ارتفاع بالا پرواز می کنند، لذا خلبان نمی تواند با مشاهده سطح زمین مسیر خود را بیابد. این هواپیماها عموماً بر فراز ابرها پرواز می کنند و هیچ دیدی به سطح زمین ندارند. به همین دلیل خلبان و بخش کنترل ترافیک هوایی برای کنترل هواپیما و مسیر یابی به سیستم ها الکترونیکی نیاز دارند. این تجهیزات برای مسیر یابی از اطلاعات تجهیزات رادیویی هواپیما، تجهیزات موجود روی زمین و اطلاعات به دست آمده از ماهواره های در حال چرخش در مسیر زمین استفاده می کنند.

پیش از پرواز، خلبان نقشه پرواز را که شامل مسیر، ارتفاع و سرعت هواپیما می باشد به واحد کنترل ترافیک می دهد. واحد کنترل ترافیک هوایی، به هر هواپیما یک مسیر نامرئی برای پرواز اختصاص می دهد تا در آن پرواز نماید. با این کار هواپیماها با فاصله از هم پرواز خواهند نمود و به هم بر خورد نخواهند نمود.

در تمام فرودگاه ها برج های مراقبت وجود دارند و خلبان از این برج ها جهت پرواز راهنمایی می گیرد.

هواپیماها برای ایمنی باید حداقل 16 کیلو متر از کنار، 300 متر از بالا و پایین و به اندازه 10 دقیقه پرواز از جلو و عقب با هم فاصله داشته باشند.

اکثر هواپیماها دارای یک رادار در دماغه خود می باشند که وجود شرایط بد جوی یا وجود هواپیما و اشیاء دیگر در جلوی هواپیما را به خلبان اعلام می کند.

این رادارها امواج کوتاه رادیویی منتشر می کنند.

با برخورد این امواج به موانع یا ابرها، سیستم بازتاب می یابند و گیرنده هواپیما با توجه به شدت و زمان برگشت موج، مانع و فاصله آن را تشخیص می دهد. برای مثال زمان بازگشت یک موج برای یک مانع با فاصله 300 کیلو متر، تنها 500/1 ثانیه می باشد. اطلاعات به دست آمده از این رادار در صفحه نمایش خلبان نشان داده می شود.

در نواحی بالای فرودگاه هواپیماها توسط واحد کنترل ترافیک هوایی راهنمایی می شوند. این واحد از طریق رادیو با خلبان صحبت می کند.

اطلاعات مربوط به تمامی هواپیماها از طریق رادارها فرودگاه بر روی صفحه نمایش های واحد کنترل ترافیک هوایی ثبت می گردد.