سایبانش همه عشق
سايبانش همه عشق
خانه اي ساخته ايم
سايبانش همه عشق
زير پا فرش غرور
و حصارش همه تکرار صفا
فرقي نمي‌كند متعلق به خانواده تك سرپرست هستيم يا خانواده كامل؛ مهم آن است كه بتوانيم با رفتارمان، با جمع بزرگ يا كوچك خانواده «كاشانه‌اي گرم» بسازيم. براي اين كار به چند كليد نياز داريم:
از وجود هم لذت ببريم: وجود و حضور يكديگر را احساس كنيم و از بودن در كنار هم لذت ببريم. همين كه والدين منتظر بازگشت فرزندشان هستند يا فرزندان در انتظار بازگشت والد يا والدين، يا زن و شوهر براي بودن در كنار هم لحظه شماري مي‌كنند، زندگي شكل‌گرفته و به زيباترين شكل خود در جريان است.
داستان‌ها را بشنويم: خانواده زماني به مكاني امن تبديل مي‌شود كه بدانيم كسي در خانه هست كه حرفمان را بشنود و غم‌مان را سبك كند. براي رسيدن به اين آرامش كافي است حرف همديگر را «بشنويم» و راهي براي حل مشكلات بيابيم. تقسيم‌كردن شادي‌ها هم مهارتي است كه بايد به آن توجه كنيم. در يك كلام «غم و شادي» را با هم تقسيم كنيم. با يادگرفتن اين مهارت‌ها، ديگر همخانه ما براي تقسيم‌كردن غم و شادي‌هايش به دنبال گوشي شنوا بيرون از منزل نمي‌گردد.
ركن هاي اصلي را فراموش نكنيم: رابطه صميمي، دوستانه، منطقي و عاشقانه زن و شوهر، باعث تحكيم روابط زناشويي آنها مي‌شود. رابطه درست بين زن و شوهر خود به‌خود بسياري نكات را به فرزندان مي‌آموزد و كانون خانواده را به مكاني امن تبديل مي‌كند. در خانواده‌هاي تك‌سرپرست، اين رابطه به شكلي ديگر مي‌تواند بين پدر يا مادر و فرزندان برقرار شود. به عبارتي، زماني كه اركان خانواده (زن و شوهر در خانواده كامل و پدر يا مادر در خانواده‌هاي تك‌سرپرست) از شرايط روحي- رواني مناسبي برخوردار باشند، مي‌توان به سلامت و موفقيت آن خانواده مطمئن بود.
با هم باشيم: تمرين باهم‌بودن را مي‌توانيم از سفره گرم و صميمي شروع كنيم. هدف، در كنارهم‌بودن به هر شكل ممكن است.
مهارت‌هاي فوق برنامه را كم كنيم: اينكه فرزند ما به انواع و اقسام مهارت‌ها مسلط باشد، اصلا بد نيست، به شرط آنكه آموختن اين مهارت‌ها او را از خانواده دور نكند. كودكي كه نتواند ساعتي با والدين‌اش باشد و با آنها صحبت كند، با آنها غريبه مي‌شود. ناديده‌گرفتن نياز كودك به حضور در منزل و بودن در كنار والدين، او را به انواع اختلالات روحي- رواني دچار مي‌كند.
مراسم را فراموش نكنيم: يكي از راه‌هاي برقراري ارتباط صميمي با اعضاي خانواده، به ياد داشتن و برگزاري مراسم مختلف است. جشن تولد، سالگرد ازدواج، مراسم آييني و سنتي و... همگي شيوه‌هايي براي ابراز محبت و در نتيجه نزديكي بيشتر ما با هم است. همخانه ما بايد محبتمان را ببيند، حتي اگر خانواده مافقط از 2 نفر تشكيل مي شود.
گاهي ديگران را ناديده بگيريم: خيلي از تصميم‌گيري‌ها و برنامه‌ريزي‌هاي خانوادگي ما تحت‌تاثير حرف و سخن ديگران، هر لحظه تغيير مي‌كنند و همين مسئله باعث كلافگي و سردرگمي ما مي‌شود. اين مسئله به ويژه براي خانواده‌هاي تك‌سرپرست، گاهي به معضلي جدي تبديل مي‌شود و آنها را مجبور به فاصله‌گرفتن از جامعه و حتي اقوام نزديك مي‌كند؛ بنابراين اگر به درستي عملي كه انجام مي‌دهيم مطمئن هستيم، به نظرهاي نادرست و مغرضانه ديگران اهميت ندهيم و آن‌طور كه مي‌دانيم تصميم بگيريم و رفتار كنيم.
اگر ديگران بگذارند:
هرچند قصد نداريم در اينجا به مباحث اجتماعي بپردازيم اما ديدگاه اجتماع و رفتارهاي فردي و اجتماعي هريك از ما در مقابل خانواده‌هاي تك‌سرپرست، عاملي مزاحم، مخرب و آسيب‌رسان است؛ به اين معني كه همپا با تلاش خانواده‌هاي تك سرپرست براي حضور در اجتماع و تاييدشدن از سوي جمع، ديدگاه اجتماع هم بايد تغيير كند. اين نكته به ويژه درباره خانواده‌هايي كه مادر و دختر با هم زندگي مي‌كنند، به وضوح ديده مي‌شود. در واقع نبايد هيچ تفاوتي بين نيازها، حقوق، جايگاه اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي خانواده‌هاي تك‌سرپرست و كامل قائل بود. به همان نسبت كه ترحم و دلسوزي بيجاي ما مي‌تواند مخرب و آسيب‌رسان باشد، ديدگاه‌هاي متحجر و نادرست ما نيز مي‌تواند مخرب و آزاردهنده باشد. كافي است كمي انساني‌تر بينديشم.
و در نهايت اينكه آنچه مي‌تواند خانواده را به كانوني باثبات و محكم تبديل كند و آن را به‌سوي تعالي و ترقي سوق دهد، رفتار و عملكرد تك‌تك اعضاي آن است. به عبارتي، زندگي - چه در خانواده‌هاي تك‌سرپرست و چه كامل - مي‌تواند همواره شاد و آرام باشد؛ اگر هريك از اعضاي آن به سهم خود براي رسيدن به اين جايگاه تلاش كنند.
خانواده
تنظيم براي تبيان: کهتري