پریشان نامه

مســت آمدم ای پیـــر که مستـــانه بمیــرم	مستـــانه در این گـــوشـــه میـــخانه بمیـرم
درویشــــــــم و بگــــذار قلـنـــــدر منـشــــانه	کالک همه افشان به ســـر شــانه بمیــــرم
میخانه به دور ســـــــر من چــــرخد و اینـــم	پیـــمــان که به چــرخیــــــدن پیمانه بمیــرم
من بلبــــل عشـــاق به دامی نشـــــوم رام	در دام تو هــــم بی طــمــــع دانه بمیـــــــرم
شمعی و طواف حرمی بود که می خواست	پروانـه بــزایــم مــن و پــروانـه بمیــــــــــــــرم
مــن در یتیــمـــــم صدفـــم سیــنه دریاست	بگذار یتـیـــمانه و دردانــه بمیــــــــــــــــــــرم
بیـگانـه شــمـــردند مـــرا در وطن خـــویــش	تا بی وطن و از هـمـــه بیــــگانه بمیــــــــرم
کو نی زن میــخــانه بـگــــو جــان به لب آور	تا با تـــب و لب بــــــر لب جــانــانه بمیـــــرم
آن ســـلســــله زلـف که زنار دلـــــم بــــــود	در گردنـــــم آویز که دیــــــوانه بمیــــــــــــــرم
ایـن دیـر مغـان ته چــک ایران قدیـــــم است	اینجاست که من بی چک و بی چانه بمیرم
در زنــدگی افســـانه شـــدم در هـــمه آفاق	بگذار که در مرگ هــــم افســــانه بمیــــــرم
در گوشـــه کاشـــانه بســـی سوختـــم اما	آن شمــع نبــــودم که به کاشـــــــانه بمیرم