بالکن خونه، ویترین کوچه

  برای اینکه کوچه و شهر زیبایی داشته باشیم می‌تونیم منتظر بشینیم تا شهرداری منطقه برامون فضای سبز و باغچه درست کنه. شاید هم هیچ‌وقت گذرش به کوچه ما نیافته و ما هم بهونه‌ای پیدا کنیم برای اینکه غُر بزنیم که اصلا به وظایف‌شون عمل نمی‌کنن.
اما می‌تونیم شهروند مسئولی باشیم و منتظر کسی نمونیم. شهرداری کل کوچه و خیابون‌مون رو که پارک و فضای سبز کنه هیچ مسئولیتی در قبال خونه و تراس ما نداره. مالکیت تراس مال ماست ولی مالکیت بصری‌اش مال کسی نیست. همه می‌تونن تراس ما رو ببینن، شاید از دیدن‌ش خوشحال شن و بگن: چه تراس معرکه‌ای! و شاید با دیدن‌ش سریع رو برگردونن و ترجیح بدن زیر پاشون رو نگاه کنن.
می‌تونیم از تراس کوچیک خونه‌مون به عنوان یه بوم نقاشی استفاده کنیم و با قشنگ کردن تراس هم محیط خونه و زندگی‌مون رو قشنگ کنیم و هم تو زیبایی کوچه‌مون سهیم باشیم.
تراس پر نورترین جای خونه است و مهم نیست که بزرگه یا کوچیک. ما نقاشی هستیم که اندازه بوم برامون اهمیتی نداره. ارزش این بوم خیلی بیشتر از این حرفاست که تبدیل به انباری بکنیم‌ش. با چندتا گلدون و گل‌هایی مثل ساناز یا شمعدونی که تو نور زیاد و شرایط بیرون خوب رشد می‌کنن، تراس رو تبدیل به بهشت کوچیک خونه بکنید.
هیچ کس از تماشای تراسی که گوشه‌اش یه کُپه کارتن و دبه جمع شده لذت نمی‌بره. یه دستی به تراس بکشید و سامونی بهش بدید و محیط تازه‌ و قابل استفاده‌ای به خونه اضافه کنید. چی می‌تونه به اندازه یه شام دو نفره تو یه تراس کوچیک دلچسب و خاطره‌انگیز باشه؟

---

منبع:رنگی رنگی