حقایقی درباره بیماری های خودایمنی

بیماری‌های خودایمنی همواره مانند معمایی ناشناخته ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده اند. امروزه هنوز نمی دانیم چرا سیستم ایمنی بدن به برخی سلول های خودی حمله می کند و حتی آنها را از بین می برد. 

از بین بیماری‌های خودایمنی می توان به انسداد رگ ها با پلاکت های خونی، بیماری کرون یا آرتریت روماتوئید اشاره کرد که بیماری‌های بسیار آزاردهنده ای محسوب می شوند. 

در بسیاری از این بیماری‌ها، عوامل ژنتیکی نقش تعیین‌کننده‌ای دارند، هر چند عوامل محیطی نیز در بروز این گونه بیماری‌ها موثرند. 

بیماری‌های خودایمنی مانند لوپوس منتشر (لوپوس اریتماتوز سیستمیک SLE ) اغلب مزمن هستند و می توانند بخش‌های مختلف بدن را تحت تاثیر قرار دهند. 

در این مقاله درباره 5 واقعیت در خصوص بیماری‌های خودایمنی صحبت می‌کنیم. اگر خود شما دچار این بیماری‌ها هستید یا در اطرافیان خود کسانی را می شناسید که از این گونه بیماری‌ها رنج می برند، دانستن این یافته های جدید و پیشرفت‌های پزشکی به شما کمک می کند تا زودتر بهبود پیدا کنید.

عوامل ایجادکننده بیماری‌های خودایمنی 

همانطور که گفته شد عوامل ژنتیکی نقش زیادی در بروز این بیماری‌ها دارند. در واقع مشخص شده است که واکنش متقابل عوامل محیطی و برخی ژن ها سبب بروز این بیماری‌ها می شود. با این حال هیچ ارتباط صد در صدی میان این عوامل وجود ندارد.

همچنین بر اساس نظریه های کنونی، آنتی ژن هایی وجود دارند که جذب آنها از طریق روده موجب ابتلا به برخی بیماری‌ها می شود.

این نظریه بر پایه نفوذپذیری و قابلیت جذب روده ها استوار است. در واقع اختلال در این عضو داخلی می تواند باعث باز شدن مسیر به روی آنتی ژن ها و در نتیجه ورود آنها به خون شود. بدین ترتیب پاسخ ایمنی بدن دچار اختلال شده و باعث ایجاد «بافت بیگانه» در برخی اعضای بدن می شود. بنابراین سیستم ایمنی بدن به آن ها حمله کرده و نابودشان می کند.

بیماری‌های خودایمنی بیش از گذشته تشخیص داده می شوند

امروزه بیماری‌های خودایمنی بیش از گذشته شناسایی می شوند، بنابراین تشخیص بیشتر شده است و این به معنای افزایش آمار مبتلایان نیست. در واقع سازوکارهای بهتری برای تشخیص بیماری‌ها فراهم شده است که قبلاً به آلرژی ها و یا بیماری‌های دیگر نسبت داده می شدند. 

امروزه بیماری‌های خودایمنی به عنوان مشکلات بسیار مهم مربوط به سلامتی شناخته می شوند. بنابراین لازم است که امکان ابراز مشکلات و دردها برای بیماران فراهم شده و حمایت های لازم صورت پذیرد تا این افراد احساس حمایت و دلگرمی‌ کنند. 

اکنون دانشمندان مکانیسم های بهتری را برای درک فرایند خودایمنی، مشکلات و نشانه های آن که به گروه های مختلف بیماری‌های مزمن مربوط می شوند، در اختیار دارند. امروزه کودکان بسیاری از تشخیص درمانی مناسبی برخوردار می شوند و این امر امکان درمان به موقع و مناسب تر بیماری‌های آنها را فراهم می کند.

انواع بیماری‌های خودایمنی کدامند؟

می‌توان این بیماری‌ها را به سه گروه تقسیم کرد : 

بیماری‌های سیستمیک : این بیماری‌ها تنها به یک عضو بدن حمله نمی‌کنند و می توانند بر چندین عضو تاثیر بگذارند. از این گروه می توان بیماری سلیاک یا تباهی سلول های عصبی (amyotrophic lateral sclerosis) را نام برد. 

سندروم های موضعی : در این مورد یک بافت خاص درگیر بیماری می شود. این سندروم ها می توانند دارای مشخصه پوستی، هماتولوژیک و هورمونی باشند. تیرویید هاشیموتو یا کولیت اولسراتیو در این دسته جای می گیرند.

بیماری‌های خودایمنی چگونه درمان می شوند؟

اغلب بیماری‌های خودایمنی درمان ندارند و در واقع بیماری‌های مزمنی هستند که باید نحوه زندگی با آنها را آموخت. در واقع باید وجود آنها را پذیرفت و با کمک پزشکان متخصص با آنها مبارزه کرد. بدین ترتیب لازم است توصیه‌های زیر را یاد بگیریم و به کار ببندیم:

- تسکین نشانه های بیماری با کمک روش های درمانی مناسب

- مراقبت از اعضای بدن و فعالیت آنها. روده ها، کبد، پوست و یا هر کدام از اعضای بدن که درگیر این نوع بیماری باشد، باید برای حفظ سلامت، کیفیت زندگی و عملکرد آنها تا حد ممکن تلاش و مبارزه کرد.

• تجربه درمان های جدید و دنبال کردن پیشرفت ها، یافته ها و استراتژی‌های جدید

فراموش نکنید که شما تنها نیستید

ابتلا به لوپوس و یا انسداد رگ ها توسط پلاکت های خونی برای بیمار و همچنین برای خانواده او آسان نیست. 

برای اینکه امکان دوام آوردن در این شرایط فراهم شود، لازم است که بیماری از طریق چند روش مختلف مورد درمان قرار بگیرد. بیمار علاوه بر درمان پزشکی، به همراهی و حمایت روانشناسی و اجتماعی نیز نیاز دارد. او باید بداند که در این شرایط تنها نیست. 

امروزه سازمان ها و انجمن های متعددی در زمینه حمایت از بیماران خودایمنی فعالیت می‌کنند. در واقع وجود گروه‌های حمایتی و سازمان ها در حمایت از این بیماران کاملاً ضروری بوده و کمک می‌کنند تا این بیماران بهتر درک شوند. 

شما در این گروه ها و سازمان ها افق های جدیدی را کشف خواهید کرد و با افرادی شبیه خودتان آشنا خواهید شد. شما همچنین در جریان پیشرفت های علمی درباره این بیماری‌ها قرار خواهید گرفت. 

حرف آخر

باید بگوییم که حتی اگر بیماری خودایمنی شما را به سمت نوع متفاوتی از زندگی سوق داده و نیازتان را برای درمان، توجه و مبارزه برای داشتن زندگی با کیفیت تر افزایش دهد، با این حال فراموش نکنید که در این راه تنها نیستید. دانشمندان تلاش های روزانه خود را برای درمان این بیماری‌ها و ارائه روش های بهبودی بهتر ادامه می دهند.