شمع راه

    شب بود و اشک بود و علی بود و چاه بود
   فریاد بی صدا، غم دل بود و آه بود

                                                                        دیگر پس از شهادت زهرا به چشم او
                                                                       صبح سفید هم چو دل شب سیاه بود
دانی چرا جبین علی را شکافتند؟
زیرا به چشم کوفه عدالت گناه بود
                                  خونش نصیب دامن محراب کوفه شد
                                                                         آن رهبری که کعبه بر او زادگاه بود
یک عمر از رعیت خود هم ستم کشید
اشک شبش به غربت روزش گواه بود
                                      دستش برای مردم دنیا نمک نداشت
                                                                           عدلش به چشم بی نگهان اشتباه بود
هم صحبتی نداشت که در نیمه های شب
حرفش به چاه بود و نگاهش به ماه بود
                                       مولا پس از شهادت زهرا غریب شد
                                                                            زهرا نه یار او که بر او یک سپاه بود
وقتی که از محاسن او می چکید خون
عباس را به صورت بابا نگاه بود
                                                                 «میثم!» هزار حیف که پوشیده شد ز خون
                                   رویی که بهر گمشدگان شمع راه بود