اي دل! تو که مستي، چه بنوشي چه ننوشي

با هر ميِ ناپخته نبينم که بجوشي

اين منزلِ دل‌باز نه غصبي‌ست، نه وقفي

ميراث رسيده‌ست به ما خانه‌به‌دوشي

دل‌سردم و بيزار از اين گرميِ بازار

غم‌هاي دم دستي و دل‌هاي فروشي

رفته‌ست ز ياد آن‌همه فرياد و، نمانده‌ست

جز چند اذان، چند اذانِ در گوشي

نه کفرِ ابوجهل و نه ايمانِ ابوذر

ماييم و ميان‌مايگيِ عصرِ خموشي

ما شاعرکان قافيه‌بافيم و زبان‌باز

در ما ندميده‌ست نه ديوي نه سروشي

آنگاه چشمم خسته شد، در گور خوابيدم

بر فرشِ تارش مار و پودش مور خوابيدم

من، سنگ سرگردان، عجين با آهن و سيمان

در خاک مثل وصله اي ناجور خوابيدم

پلکمابين نار و نور و ديو و حور خوابيدم

معلوم شد دستي شراب انداخته ست از من

آري خودم ديدم قيامت راست بود اما

من خسته بودم، بي خيال صور... خوابيدم!

اي دل تو که مستي - چه بنوشي چه ننوشي-

با هر ميٍ نا پخته نبينم که بجوشي

اين منزل دلباز نه دزدي ست نه غصبي

ميراث رسيده ست به ما خانه به دوشي

دلسردم و بيزار از اين گرمي بازار

غمهاي دم دستي و دلهاي فروشي

رفته ست ز ياد آن همه فرياد و نمانده ست

جز چند اذان چند اذان در گوشي

نه کفر ابوجهل و نه ايمان ابوذر

ماييم و ميانمايگي عصر خموشي

ما شاعرکان قافيه بافيم و زبان باز

در ما ندميده ست نه ديوي نه سروشي