نيرو مند ترين انرژي براي زندگي

دعا كردن تنها عبادت نيست. تشعشعى است كه از روح دعا كننده بر مى‏خيزد ، نيرومندترين شكل انرژى است كه شخص مى‏تواند توليد كند . تاثير دعا بر روح و جسم آدمى، به اندازه تاثير غده‏هاى ترشح كننده بدن قابل اثبات است . نتايج آن را مى‏توان از راه افزايش كارآمدى بدن، افزايش نيروى فكرى، زيادتر شدن طاقت اخلاقى، و عميق‏تر شدن فهم آدمى از واقعيت‏هايى كه با روابط بشرى همراه است، اندازه گرفت .

اگر صميمانه به دعا و نماز بپردازيد ، خواهيد ديد زندگى شما به صورت عميق و مشهود تغيير خواهد كرد . در اشخاصى كه زندگى درونى‏شان بدين گونه تقويت‏يافته، آرامش و سكونى خاص ديده مى‏شود . در عمق ضمير شعله‏اى فروزان مى‏شود و آدمى خود را مى‏بيند . خود خواهى و خود پسندى احمقانه و ترس‏ها و آزها و اشتباهات خود را كشف مى‏كند .

در درونش الزام اخلاقى و فروتنى عقلانى پديد مى‏آيد و به اين ترتيب، روح به كشور لطف و عنايت الهى سفر مى‏كند .

نيروى دعا به اندازه نيروى جاذبه زمين حقيقت دارد . من، به عنوان يك پزشك، بيمارانى را ديده‏ام كه پس از مايوس شدن از هر نوع درمان در نتيجه تاثير دعا از بستر بيمارى برخاسته‏اند . تنها نيرويى كه ظاهرا بر «قوانين طبيعت‏» پيروز مى‏شود، دعا است . هر وقت دعا به صورتى شگفت‏انگيز چنين اثرى از خود ظاهر سازد ، مى‏گويند «معجزه‏» صورت گرفته است . 

بسيارى از مردم دعا را پناهگاه ضعيفان يا درخواست كودكان براى به دست آوردن خيرات مادى تصور مى‏كنند . اين تصور به همان اندازه نا به جا است كه كسى تصور كند باران ابزار پر كردن آبخورى مرغان است . اگر بخواهيم درست‏سخن بگوييم، بايد دعا را فعاليتى به شمار آوريم كه براى تكامل صحيح شخصيت و آخرين مرحله كمال ملكات انسانى ضرورت دارد . اجتماع كامل و هماهنگ بدن و فكر و روح تنها در دعا و نماز پديد مى‏آيد و به آدمى كه همچون نى شكننده است، نيرومندى و استقامتى برون از حد تصور مى‏بخشد .

حقيقت كلماتى مانند «از خدا بخواهيد ، به اجابت‏خواهد رسيد» با آزمايش بشرى به اثبات رسيده است . دعاى حقيقى مانند راديوم منبع نوعى انرژى درخشان است كه از خود آن پيدا مى‏شود . . . .

چرا دعا نيرويى چنين مؤثر به ما مى‏بخشد؟ براى پاسخ به اين پرسش (البته خارج از قضاوت علم) بايد به اين نكته اشاره كنم كه همه دعاها در يك چيز اشتراك دارند . دعاى دسته جمعى در يك مسجد با آداب و تشريفات خود و در خواست‏ساده مرد بدوى براى اين‏كه شكار خوب نصيبش شود ، هر دو يك حقيقت را نشان مى‏دهند و آن اين‏كه انسان‏ها مى‏خواهند نيروى محدود خود را از راه پيوستگى با سر چشمه پايان‏ناپذير همه انرژى‏ها تقويت كنند و از آن مدد گيرند .

وقتى دعا مى‏كنيم و نماز مى‏خوانيم، خود را به نيروى فنا ناپذيرى كه جهان را مى‏گرداند ، پيوند مى‏زنيم . مى‏خواهيم بخشى از اين نيرو براى نيازمندى‏هاى ما مصروف شود . حتى در اين حاجت‏خواستن، نقص‏هاى بشرى ما جبران مى‏شود .چون از حالت نماز و دعا بيرون مى‏آييم، قوى‏تر شده‏ايم و آرامش پيدا كرده‏ايم .

امروز ، بيش از هر زمان ديگر ، دعا در زندگى ضرورت دارد . كم توجهى به دين، جهان را به كناره پرتگاه كشانيده است . متاسفانه عميق‏ترين منابع نيرو و كمال ما توسعه نيافته مانده است . دعا كه اساسى‏ترين ورزش روح است، بايد در زندگى خصوصى ما دخالت داشته باشد . روح از ياد رفته آدمى بايد چنان محكم شود كه ديگر بار وجود خود را اثبات كند . اگر نيروى دعا بار ديگر آزاد شود و در زندگى مردان و زنان دخالت كند و اگر روح ، مراد خود را شجاعانه آشكار سازد ، اميد آن كه تير دعاهاى ما براى رسيدن به جهانى بهتر به هدف اجابت رسد ، وجود دارد .

منبع : پرسمان - با تغيير

تنظيم براي تبيان :داوودي

مقالات مرتبط :

اسلام و سلامت روان

عشق اجتناب ناپذير است!

مردن اما آهسته آهسته

عشق تو و بي مهري من!

نقش مذهب در سلامت روان

ارتباطات خانوادگي و تأثير آن بر بهداشت روان