رویاهای شیرین کودکی(1)

روی طاق دهنه⁪ی بازار، با کاشی⁪های ریز و فیروزه⁪ای «1312 شمسی» نقش بسته بود. بارها از زیر آن رد شده بودم، اما آن نوشته را ندیده بودم. پله⁪های آجری را بالا می⁪رویم. خنکای روح نوازی از دهنه⁪ی بازار به صورتم می⁪خورد. رضا پله⁪ها را دو تا یکی می⁪کند تا زودتر برسد. یک سال از من بزرگ⁪تر است ولی درشت⁪تر به نظر می⁪رسد. پارسال رفوزه شد و با من در چهارم ابتدایی هم⁪ کلاسی شد. حجره⁪ها را رد کردیم. سر پیچ اول وارد یکی از فرعی⁪ها شدیم. راسته⁪ی خراط⁪ها، پارچه فروش⁪ها و خشکبارها را پشت سر گذاشتیم. بوی تند خشکبارها در هم می⁪تنید و مشام را دگرگون می⁪ساخت. بوی علف و گیاهان دارویی مرا به ایستادن وادار کرد. دوست نداشتم از بوی سحر⁪آمیز آنها دور شوم. هنوز چشم در ریشه⁪ی گیاهان دوخته بودم و در خیال نسیم عطرشان پرواز می⁪کردم که رضا به جلو هولم داد.

- چه قدر پول داری؟

برگشتم. او نگاه تیزش را به من دوخت. کف دستش را گشود. تازه به یاد پول افتادم. هر چه پس⁪انداز داشتم از جیب درآوردم. کف دستش گذاشتم. همه⁪اش سکه بود. با پول⁪های خود قاطی کرد. سکه⁪ها را شمردیم. دوازده تومان شد. دستش را مشت کرد و به سختی در جیب شلوارش فرو برد.

در حجره⁪ی کناری را گشود. روی شیشه⁪ی خاک گرفته⁪ی آن نوشته شده بود، کتاب، مجله، روزنامه و تمبر یادگاری. داخل شدیم. بوی نا، همه⁪ی حجره را پر کرده بود. رضا سرفه⁪ای کرد. بیشتر فضای آنجا در تاریکی فرو رفته بود. روزنامه⁪، مجله و کتاب⁪های کهنه روی هم انباشته بود. در بعضی ردیف⁪ها انبوهی از مجله، روزنامه و... تا زیر سقف بالا رفته بود. رضا به سوی تاریکی نه حجره داد زد:

- سلام ... حسن آقا

پشت رضا خشکم زده بود. فقط با چشم⁪هایم به تاریکی خیره شده بودم، لحظه⁪ای صدایی پیچیده و از دل تاریک و نم گرفته آن پیرمردی گوشت⁪آلود نمایان شد. چشم⁪های گرد او از پشت عینکش بزرگ⁪تر دیده می⁪شد. جلوتر آمد. دستش را روی پیش⁪خوان تکیه داد. به رضا خیره شد. تازه مشتری خود را شناخته بود چهره⁪اش باز شد.

- علیکم⁪السلام، پسر خوب.

رضا، جا باز کرد. یک قدم جلوتر رفتم. مرا نشان داد، لبخندی زد و گفت:

- عموحسن، دوست من است. از امروز با هم «پاکت» درست می⁪کنیم.

ادامه دارد ...
نوشته: ابوالفضل علی حسینی
******************************

مطالب مرتبط

ضرب شستی به رقیب ایرانی!(1)

ضرب شستی به رقیب ایرانی! (2)

عمو تایتی