پیشوازهای شنیدنی استاد شهریار

سید محمدحسین بهجت تبریزی (زادهٔ ١١ دی ۱۲۸۵–درگذشتهٔ ٢٧ شهریور ۱۳۶۷) متخلص به شهریار (پیش از آن بهجت تبریزی) شاعر ایرانی اهل تبریز بود که به زبان‌ های فارسی و ترکی آذربایجانی شعر سروده‌ است. وی در تبریز در خانواده‌ ای بستان‌ آبادی (روستای خُشگِناب بستان‌آباد) به دنیا آمد و بنا به وصیتش در مقبرة الشعرای تبریز به خاک سپرده شد. ۲۷ شهریور را به واسطهٔ روز درگذشت او «روز شعر و ادب فارسی» نامیده‌ اند. مهم‌ ترین اثر شهریار منظومهٔ حیدربابایه سلام؛ (سلام به حیدربابا)، است که از معروف‌ ترین آثار ادبیات ترکی آذربایجانی به‌شمار می‌ رود و شاعر در آن از اصالت و زیبایی‌ های روستا یاد کرده‌ است. این مجموعه در میان اشعار مدرن قرار گرفته و به بیش از ۸۰ زبان زندهٔ دنیا ترجمه شده‌ است.
شهریار در سرودن گونه‌ های دگرسان شعر فارسی - مانند قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی - نیز چیره‌ دست بوده‌ است. اما بیشتر از دیگر گونه‌ ها در غزل شهره بود و از جمله غزل‌ های معروف او می‌ توان به «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد. شهریار نسبت به علی بن ابی‌ طالب ارادتی ویژه داشت و هم چنین شیفتگی بسیاری نسبت به حافظ داشته‌ است.

نمونه‌ای از غزلیات استاد شهریار:
آمدی، جانم به قربانت، ولی حالا چرا؟         بی‌وفا، حالا که من افتاده‌ام از پا چرا؟
نوشداروییّ و بعد از مرگ سهراب آمدی       سنگدل، این زودتر می‌خواستی، حالا چرا؟
عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست      من که یک امروز مهمان توام، فردا چرا؟
نازنینا، ما به ناز تو جوانی داده‌ ایم              دیگر اکنون با جوانان ناز کن، با ما چرا؟

شهریار در جوانی در تهران با بزرگان هنر و ادب همنشینی و دوستی داشت از جمله با: ابوالحسن صبا، محمدتقی بهار و عارف قزوینی. در سال‌ های بعد نیز با نیما یوشیج، هوشنگ ابتهاج، کریم امیری فیروزکوهی و برخی دیگر از هنرمندان دوستی و رابطه داشت.
شهریار پس از انقلاب ۱۳۵۷ شعرهایی در مدح نظام جمهوری اسلامی ایران سرود. وی در روزهای آخر عمر، به دلیل بیماری، در بیمارستان مهر تهران بستری شد و پس از فوت در ۲۷ شهریور ۱۳۶۷، بنا به وصیت خود در مقبرة الشعرای تبریز مدفون گشت.