با کفش وارد خانه نشوید

 مطالعات نشان می‌دهد که حتی در سطوح خشک نیز میکروب‌ها مدت‌های زیادی زنده باقی می‌مانند.
البته میزان پایداری میکروب‌ها در سطوح خشک مانند سطح زمین یا کف توالت و محیط‌هایی که احتمال آلودگی آنها با ترشحات بدن انسان زیاد است، در مورد میکروب‌های مختلف، متفاوت است؛ به‌عنوان مثال، میکروب‌های گرم منفی مقاومت بیشتری دارند و مدت زمان بیشتری زنده می‌مانند.
عواملی مانند رطوبت نیز در میزان پایداری میکروب‌ها نقش دارند. دوام میکروب‌ها‌ در جاهای مرطوب، بیشتر است و بنابراین میکروب‌های مختلف، حتی میکروب‌های خطرناک و بیمارستانی نیز در سطوح، زنده باقی می‌مانند و از آنجا که با کفش روی این سطوح راه می‌رویم، به راحتی میکروب به کف کفش می‌چسبد و اگر با این کفش آلوده داخل خانه شویم، سطح فرش و موکت و به طور کلی سطح خانه به این میکروب‌ها آلوده شده و بعد از طریق دست، کف پا، زانو و… به بدن افراد سالم منتقل می‌شوند.
از نظر علمی ثابت شده است که کفش می‌تواند بالقوه خطر انتقال میکروب‌ها (به خصوص میکروب‌های بیماری‌زا) را داشته باشد و از نظر تئوری هم کاملا با عقل و منطق جور درمی‌آید که کفش وسیله انتقال آلودگی است.
مطالعه‌ای که چندی پیش به‌طور اختصاصی روی آلودگی‌های منتقله از راه کفش انجام شده بود، نشان داد بیشترین میزان آلودگی با میکروب‌هایی بوده است که از طریق مدفوع دفع می‌شوند. به عنوان مثال 27 درصد آلودگی را میکروب «ای‌کولای» به خود اختصاص داده بود؛ میکروبی که به راحتی از طریق مدفوع منتقل می‌شود.
بنابراین خطر بیماری‌هایی همچون بیماری‌های دستگاه گوارش مانند اسهال خونی، عفونت ادراری، عفونت‌های پوست و نسج نرم و… اعضای خانواده را تهدید خواهد کرد.

---

منبع :سایت آسمونی/سلامت