در رثای امام صادق(ع)

شعر از يوسف رحيمي

کوچه کوچه مدينه لبريز از

عطر و بوي محمّدي شده است

به تن شهر باز گشته حيات

غرق در رفت و آمدي شده است

*

دم به دم با دم مسيحائيت

منتشر مي کني حقايق را

به ديار مدينه مي بخشد

چشمهاي تو صبح صادق را

*

مثل جدّت مدينة العلمي

ششمين آفتاب انديشه

با بيان پيمبرانه‌ي تو

شد به پا انقلاب انديشه

*

با شکوه تو تا هزاران سال

سرفراز است رايت شيعه

که به «قال الامام صادق» ها

زنده مانده هويّت شيعه

*

لحظه لحظه زُراره پرور بود

يابن طاها! نبوغ چشمانت

شده صدها مفضّل و جابر

ريزه خوار فروغ چشمانت

*

در عروج الهی ات هر دم

جان تو شوق بندگي دارد

نيمه‌ی شب قنوت دستانت

درس عشق و پرندگي دارد

*

مست پرواز مي‌کند دل را

ربناي فصيح چشمانت

به جهان جان تازه بخشیده

لحظه لحظه مسيح چشمانت

*

يک شب بيقرار و باراني

که تو بودي انيس سجاده

از غم تو فراتِ خون مي شد.....

...زمزم چشم خيس سجاده

*

آن شبي که در آتش کينه

باغ ياس و شقايقت مي سوخت

هيزم و تازيانه آوردند

چقدر قلب عاشقت مي سوخت

*

اي محاسن سپيد آل الله!

دست بسته تو را کجا بردند

تن تو در مدينه بود اما

دلتان را به کربلا بردند

*

قلب تو مثل اين حسينيه ها

شب جمعه هميشه هيأت داشت

داغ هفتاد و دو گل پرپر

در نگاه ترت اقامت داشت

*

گريه بر داغ سيد الشهدا

شده بود افضل العباداتت

وقت روضه دل تو زائر بود

گوشه‌ی قتلگاه ميقاتت

*

مجلست روضه خوان نمي خواهد

در حضورت اشاره اي کافي است

تا شود حجره‌ی تو کرب و بلا

گريه‌ی شيرخواره اي کافي است

*

آن شبي که سه مرتبه آمد

خاتم الانبيا به ياري تو

از غروب غريب عاشورا

ياد مي کرد اشک جاري تو

*

....اين طرف بي کسي اهل حرم

آن طرف ازدحام و هلهله بود

اين طرف يک امام بي ياور

آن طرف يک سپاه حرمله بود

*

ديگر از کاروان عاشورا

چشم در خون نشسته اي مانده

تکيه گاهي به غير غربت نيست

آه نيزه شکسته اي مانده

*

يک نگاهش به غربت زينب

يک نگاهش به سوي جانان است

لحظه هاي تلاطم عرش و

لحظه هاي عروج قرآن است

*

ضربه‌ی تيغ ها رقم مي زد

غرق خون،‌ اعظم مصائب را

«أم حسبت...» به روي ني بردند

سر زخمي نجم ثاقب را