"بدترین شغل جهان"  معرفی شد

 شاید شما جزو کسانی باشید که بدترین شغل دنیا را دارید اما یقینا اگر از این افراد باشید بیشترین علاقه را به تخصص خود خواهید داشت.

چندی پیش  آرایشگری بعنوان شاد ترین شغل جهان معرفی شد. تحقیقات انجام شده در شرکت سیتی اند گیلدز انگلیس که در زمینه سنجش توانایی های حرفه ای مردم فعالیت می کند نشان داده است که آرایشگری شادترین شغل دنیاست.
اما حال یک یافته از سایت "کریرکست" که خبرگزاری آلمان آنرا مخابره کرده است می گوید گزارشگران رسانه های چاپی "بدترین شغل جهان" را دارند.
نتیجه بررسی سالیانه سایت "کریرکست"برای سومین سال پیاپی نشان می دهد که کار در رسانه های چاپی یکی از بدترین مشاغل جهان است و همراه با چشم اندازی ناروشن، استرس و ناامنی شغلی.در مقابل ریاضیدان ها "بهترین شغل" را دارند. این سایت مشاغل را بر مبنای شاخصه های مختلفی چون محیط کار، تاثیر فیزیکی و روانی و عاطفی شغل بر فرد، دستمزد، امکان پیشرفت شغلی، آینده و ثبات و امنیت شغلی بررسی می کند
البته شاخص های یاد شده همچون استرس و ناامنی شغلی را نه تنها برای گزارشگران چاپی که برای تمامی روزنامه نگارها و اهالی رسانه ها می توان یاد کرد. این موارد در ایران نیز گریبانگیر خبرنگاران و  روزنامه نگاران است و این قشر در قبال اهمیت کار و همچنین سختی آن دریافتی زیادی ندارد.

مشکلات روزنامه نگاری چیست؟

یکی از دشوارترین و پرمخاطره ترین شغل ها در جهان است؛ شغلی که میان بد و بدتر انتخاب نمی شود و افراد مشغول به آن، با عشق آن را بر می گزینند؛ چرا که بدون این حس، شاید قادر به تحمل دشواری های بی شمار این حرفه نیستند.
امروزه یکی از مسائل صنفی روزنامه نگاران وجود فضای مجازی است که به عنوان رقیبی قدرتمند در عرصه رسانه ای محسوب می شود و در سطح جهان نیز روزنامه ها را به چالش کشیده اند. ویژگی فضای مجازی و ماهواره ها این است که اطلاعات و اخبار را بسرعت و همراه با تصاویر و تحلیل های گسترده ارائه می کنند، پس دیگر مثل سابق نیست که مخاطب برای آگاهی از اخبار، حداقل 24 ساعت منتظر بماند تا روزنامه صبح روز بعد را خریداری کند.
امروزه ماهواره و تلفن های همراه هوشمند برای اتصال به اینترنت در دسترس همگان قرار دارد و با استفاده از آنها اخبار را در لحظه دریافت می کنند. حالا اگر روزنامه ها نتوانند اطلاعاتی بیش از آنچه ماهواره ها و فضای مجازی دارند، ارائه دهند، با مشکلات جدی مواجه می شوند. البته برای مقابله با این مشکل چند راهکار در دنیا یافته اند. یکی اینکه برخی روزنامه ها از نسخه چاپی صرفنظر کرده و روزنامه اینترنتی ارائه می کنند. برخی روزنامه ها نیز در کنار نسخه چاپی یک سایت آنلاین هم راه اندازی کرده اند و البته حرفه ای ترها نیز اخبار و اطلاعات و تحلیل ها را به گونه ای کامل تر به خواننده ارائه می کنند که مخاطب احساس کند اگر روزنامه را نخواند، بخشی از اطلاعاتش ناقص خواهد ماند. اما متأسفانه در ایران ما چنین روزنامه هایی نداریم. پس مخاطب چندان احساس نیاز به روزنامه نمی کند. از طرفی بحث تورم هم مشکل دیگری است که خواننده را نسبت به خرید روزنامه هایی با قیمت گران تر بی میل می کند و ترجیح می دهند اخبار را از طریق ماهواره و سایت های اینترنتی دنبال کنند.
مشکل دیگر در صنف روزنامه نگاران به مدیران مطبوعات بر می گردد. واقعیت این است که اغلب عمر نشریات در ایران کوتاه است، پس بحث سرمایه گذاری میان مدت و بلندمدت منتفی شده و به دنبال آن موضوع منافع و حقوق خبرنگاران و نیروهای کاری هم نادیده گرفته می شود، پس به طور معمول شاهد هستیم که برخی روزنامه ها از پرداخت حقوق مکفی و بموقع خودداری می کنند. از سوی دیگر منبع ارتزاق روزنامه ها از آگهی است، پس وقتی تورم در کنار رکود خودنمایی کند، به طور حتم روزنامه ها هم دچار مشکلات مالی می شوند و باز هم در این میان خبرنگاران هستند که ضرر می کنند و از حقوق و مزایای خود محروم می مانند. نبود سیستم توزیع مناسب نیز روی درآمد روزنامه تأثیر می گذارد و باعث می شود مدیران مسئول حتی اگر بخواهند هم نتوانند بموقع و به درستی حقوق خبرنگاران را بدهند. هرچند که برخی مدیران مسئول، کار روزنامه را حتی یک کار فرهنگی نمی بینند بلکه آن را به عنوان یک شغل برای درآمدزایی می بینند.»
 امروزه بسیاری از خبرنگاران باتجربه و قدیمی یا بازنشسته و از کشور خارج شده اند یا به علت درآمد کم و نبود امنیت شغلی در این حرفه سخت ترجیح داده اند به سراغ کار دیگری بروند چون این مسائل در کیفیت تولید محتوای روزنامه تأثیر جدی دارد. هرچند نیروهای جوان و تازه کار وارد این حرفه شده اند اما این موضوع زمانی ارزش دارد که خبرنگاران جوان در کنار حرفه ای های باتجربه قرار گیرند و از تجربیات آنها استفاده کنند در غیر این صورت توازن به هم می خورد.
 مشکل دیگر این است که نیروهای جوان و کم تجربه قدرت چانه زنی زیادی برای احقاق حقوق ندارند و چون تعدادشان زیاد است کارفرما احساس می کند به علت حضور نیروهای آماده به کاری که حاضرند با حقوق اندک کار بیشتری ارائه کنند، می تواند از موضع بالا و قدرت با آنها برخورد کند پس خواسته های آنها را مورد توجه قرار نمی دهد.
مشکل مهم دیگر روزنامه نگاران ایران این است که طیفی از آنها که اغلب با تجربه و با سواد هستند به این کار نگاه فرهنگی صرف دارند و لذت این کار از موضوع مادی برایشان مهم تر است. درواقع نمی خواهند ارزش کار روزنامه نگاری را با مسائل مادی پایین بیاورند که به راستی این نگاه ارزشمندی است. اما متأسفانه در پرداخت حقوق و مزایا از آنها سوءاستفاده شده و باعث می شود منافع روزنامه نگاری مخدوش شود.
بحث ناآگاهی خبرنگاران از حقوق شان یکی دیگر از مشکلات صنفی است هرچند قوانین فعلی در حوزه رسانه و مطبوعات ناقص است اما در همین قوانین هم راهکارها و مواردی وجود دارد که اگر خبرنگاران از آن بی اطلاع باشند مورد سوءاستفاده و تضییع حقوق قرار می گیرند. به عنوان مثال در قانون پیش بینی شده که اگر خبرنگاری در روزنامه یا رسانه ای کار کند و بیمه نشود می تواند با مراجعه به وزارت کار شکایت کند و کارفرما را مجبور می کنند تا او را بیمه کند. اما متأسفانه ناآگاهی از این حق باعث شده خیلی از خبرنگاران بیمه نباشند.

  نبود تشکل خبرنگاری مشخص نیز از دیگر مشکلات صنفی خبرنگاران است. ضمن اینکه انجمن صنفی روزنامه نگاران که نهادی اصلی در این زمینه بوده بنابه دلایلی نمی تواند به کارش ادامه دهد پس در نبود این نهاد نیز هیچ تشکلی پیگیر حقوق خبرنگاران نیست. حال آنکه در کشور ما همه اصناف دیگر از جمله تاکسیرانی و بنگاهداران و ... دارای انجمن های صنفی قدرتمندی هستند اما خبرنگاران که همیشه پیگیر اخبار نهادهای صنفی دیگر هستند و با قلم شان از تضییع حقوق سایر اصناف دفاع می کنند و به سنگرسازان بی سنگر شباهت دارند، خودشان از داشتن یک صنف محروم مانده اند.
اما در این شرایط چه باید کرد تا مشکلات حل شود؟ به عقیده من یک راهکار رؤیایی و آرمانی وجود دارد و آن این که منتظر بمانیم تا انجمن صنفی بازشود و با رویکردی کاملاً صنفی و همراهی و همکاری سایر نهادها مشکلات حل شود. اما راهکاری که می توان به عنوان کوتاه مدت و میان مدت ارائه کرد این است که حق و حقوق خبرنگاران با توجه به تحصیلات و زحماتی که می کشند با استانداردهای جامعه همخوانی بیشتری یابد. پس باید برای تحقق اهداف مربوط با گام های کوچک شروع کرد.
به عنوان مثال روزنامه نگاران یک سایت صنفی تخصصی راه اندازی کنند و در آن چند کار انجام دهند. نخست ارائه آموزش های حقوقی و سپس اعلام مواردی است که به تضییع حقوق خبرنگاران برمی گردد. یعنی اگر در رسانه ای مدیرمسئولی حقی از خبرنگارش ضایع کرد با اعلام به مسئولان سایت، آنها به او گوشزد کنند. چرا که متأسفانه امروزه غیر از چند مدیرمسئول متعهد و  و حرفه ای در کشور، بقیه مدیران مسئول به خود اجازه می دهند هرگونه اجحافی در حق خبرنگاران بنمایند و خیالشان هم راحت است که نه خبرنگار از حقوقش آگاه است و نه نهاد صنفی وجود دارد که به تخلف او رسیدگی کند و تاوانی بپردازد.
از طرفی انتخاب چند نفر در تحریریه های روزنامه ها برای پیگیری مطالبات جمعی خبرنگاران نیز حائز اهمیت است چرا که در این صورت آنها نماینده جمعی محسوب می شوند که حرف شان تأثیر بیشتری دارد. همچنین رساندن حرف خبرنگاران به گوش مسئولان از دیگر راهکارهای کاهش و حل مشکلات خبرنگاران خواهد بود

منابع:
همشهری آنلاین، تابناک، تسنیم