آرامشِ طوفانی

طلوع می ‏کند آن آفتاب پنهانی
ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی

دوباره پلک دلم می ‏پرد، نشانه‏ ی چیست؟
شنیده ‏ام که می ‏آید کسی به مهمانی

کسی که سبزترست از هزار بار بهار
کسی، شگفت کسی، آن چنان که می‏ دانی‏

کسی که نقطه ‏ی آغاز هر چه پروازست
تویی که در سفر عشق، خط پایانی

تویی بهانه‏ ی آن ابرها که می ‏گریند
بیا که صاف شود این هوای بارانی

تو از حوالی اقلیم هر کجا آباد
بیا که می ‏رود این شهر رو به ویرانی
 
کنار نام تو، لنگر گرفت کشتی عشق
بیا که یاد تو آرامشی است طوفانی

بخش مهدویت تبیان

قیصر امین پور