قصه نوشتن مثل یک رویای هرگز ندیده است . آدم هایی که ندیده ایم ، جاهایی که نرفته ایم و حوادثی که هیچ وقت برایمان اتفاق نیافتاده اند . همه ی این ها را هزار بار و شاید بیشتر از هر عددی که فکرش را می کنید ، از ذهن گذرانده ایم . وقتی در سفریم و به مناظر طبیعت نگاه می کنیم ، در کوهپایه و یا  دامنه ی کوهی نشسته ایم و حس می کنیم  که همه ی دنیا زیر پای ماست . وقتی به یک موسیقی دلخواه گوش می دهیم . همه ی این وقت ها رویای ما ، تخیل ما  جان می گیرد . تصویر جلوی چشممان می آید ، اسم آدمی ها برایمان زنده می شود و آن وقت حادثه ای ، تصمیمی از راه می رسد و این همه را به هم ربط می دهد . 
کار قصه نویس همین است. نوشتن همین رویا ها و آدم ها و تصمیماتشان . این ها را می نویسد و خیلی از اوقات می گذارد که خود آدم های قصه ، قهرمان ها و ضدقهرمان ها و معمولی ها بیایند و احاطه اش کنند . می گذارد آدم ها خودشان حرف بزنند و خودشان تصمیم بگیرند و اصلا باید همین طور باشد . قصه ای که محل صدور بیانیه ی اخلاقی و آموزشی نویسنده باشد ، خواننده ندارد ...

پس برای تمرین آغازین نوشتن همین کار بهترین است ؛ سپردن ذهن به رویای چند نفر که خوب می شناسیمشان، یا دست کم می خواهیم سر از کارشان در بیاوریم .

برای نوشتن داستان تمرین های زیادی هست که قصد داریم در هر شماره ی کارگاه داستان نویسی چند مورد را با هم مرور کنیم . هدف مان این است که گام به گام با هم پیش برویم تا در نهایت از دل این کارگاه شاهد معرفی داستان نویسان درجه یک باشیم.

کارگاه داستان نویسی تبیان ، این امکان را فراهم می کند که همه داستان ها دیده شوند و دیگران درباره ی آن نظر بدهند . از اظهار نظر دیگران واهمه نداشته باشید . اصلا یک قصه نویس در میانه ی نقد و حرف دیگران است که به امتیازهای نوشته اش پی می برد .

در هر دوره سه نویسنده برتر را معرفی می کنیم و هدایایی به آن ها تعلق می گیرد. در پایان سال هم از میان برترین های هر دوره ، سه نویسنده به عنوان برترین ِ برترین ها انتخاب می شوند.

و اما خبر خوش تر این که تبیان برای نوشته های برگزیده امکان نشر کتاب را  فراهم خواهد کرد .

تمرین اولین شماره ی کارگاه داستان، نوشتن ادامه ی یک قصه است .قصه ای که شما آن را ادامه می دهید و به پایانش می رسانید.داستان تان را بعد از چند بار خواندن و ویرایش و حنی نشان دادن به یک صاحب نظر در بخش نظرات وارد کنید.

قصه اول

ساعت از یازده گذشته بود . به هر کس که فکر می کردم خبری از او داشته باشد ، تلفن زدم . هیچ کس خبری نداشت ؛ هیچ کس . یاد حرف هفته ی پیشش افتادم . آن جا که با هم بحثمان شد و آن وقت که کارهایی که برایش کرده بودم را گران فروخته بودم ...

علاقمندان برای تکمیل این قصه تا ١٠ مهر فرصت دارند.

---

دومین مسابقه داستان نویسی درتبیان