شان مراجع در کلام امام 2

در ادامه مقاله گذشته پیرامون کج روی های برخی طلاب و برخورد شدید امام خمینی با آنها, در این نوشتار به بررسی بیانات آن پیرفرزانه خواهیم پرداخت.

4 ـ حضرت امام خمینی در این بیانات بسیار آگاهی بخش و راهنما برای امروز ما به یك مشكل و معضل بزرگ كه به صورت رنجی مدام و پیوسته همواره مراكز حوزوی را آزرده و فقها و علمای آزاداندیش و دارای مشخصه جامع نگری در علوم و خصلت سعه صدر و شكیبایی در مناظرات ریشه دار فقهی را در تنگنا قرار داده است اشاره می نماید.

امام خمینی درباره این مشكل چنین می فرماید :

« اگر یك وقت اختلاف اجتهاد در كار باشد مثل سایر مسائل شرعیه اختلاف اجتهاد در كار باشد بچه ها و جوان ها نباید دخالت بكنند خطرناك است » .

اولا « اجتهاد » یك مقام والای علمی و فقهی است كه در پی تحصیل طولانی در مراكز حوزوی و با تحقیق های متداوم و كنكاش و موشكافی های ژرف و كسب معرفت های عمیق و بینش های برخاسته از دانش های وسیع نسبت به موضوعات گوناگون فقهی به دست می آید و در نهایت « مجتهد » را در جایگاه استخراج احكام و صدور فتاوای دینی می نشاند.

ثانیا « اختلاف اجتهاد » یك امر طبیعی و آشكار می باشد و از ضروریات حوزه های دینی و عامل رشد و شكوفایی علوم و كسب و دریافت دیدگاه های نوین فقهی می گردد.

ثالثا كسانی كه اختلاف اجتهاد را برنمی تابند از مصالح دین و ضروریات علوم دینی مطلع نیستند و یا مطلعند و به دنبال به دست آوردن محمل برای ایجاد اختلاف و تشتت بین فقها و علمای اسلام می باشند.

رابعا چه نسبتی بین حركات تند گروهی از طلاب علیه برخی از مراجع و علمای فرهیخته و مجتهد با اصل مهم « اجتهاد » می توان قائل شد جز آن كه به وضوح می یابیم كه این دسته از طلاب هم به دلیل آنچه امام خمینی به نام « جهالت » از آن یاد كرد و هم آنچه « حاد و تند » بودن نام نهاد قصد داشته و دارند

 تا از اختلاف اجتهاد بین برخی از فقها و علما برای ضروری نشان دادن ارتكاب عمل زشت هتك و تخریب به منظور مساعدسازی زمینه های تحقق مطامع سیاسی جناح هایی كه با سوار شدن بر موج فتنه همه خواسته های خود را برآورده می كنند بهره برداری نمایند!

چرا نباید این گروه از طلاب دریابند كه از نگاه جامع و ژرف امام خمینی در طول تاریخ و در بستر زمان آثار فقهای اسلام از اختلاف دیدگاه های فقهی در موضوعات گوناگون فرهنگی و سیاسی و اقتصادی مشحون می باشد (1 ) و چرا نباید بدانند كه در دوران حكومت اسلامی گشوده بودن باب اجتهاد و تضارب دیدگاه های فقهی یك ضرورت است (2 ) و با تحقق این امر نه تنها جای نگرانی و ناراحتی نیست كه جای آرامش و خوشحالی و عامل پیشرفت است (3 )

5 ـ حضرت امام خمینی هم در مقام مرجعیت و هم در مسئولیت رهبری انقلاب با مشاهده كوچك ترین هتك حرمت و اهانت به مراجع و علمای اسلام برآشفته می شدند و خود را مكلف می دانستند كه در برابر آن بایستند و برمبنای تعالیم دین مبین و فقه شریف جعفری شدت شناعت و زشتی آن را بنمایانند و با مرتكبین این عمل برخوردی صریح و سریع كنند و از ادامه آن جلوگیری به عمل آورند.

 نمونه ای كه از نظر گذشت و تعابیری كه در آن به كار رفت نشان می دهد كه به راستی مرتكبین عمل خطرناك دشنام و هتك حرمت مراجع دین و بزرگان نظام اسلامی موجب انقطاع ولایت خدا و عامل خروج از دین می گردد و قبولی توبه هتك كنندگان را با مشكل جدی مواجه می نماید.

آنچه امروز و با فواصلی در چند نوبت توسط گروهی از طلاب به صورت هتك حرمت مراجع و بزرگان نظام اتفاق افتاد در مقایسه با آنچه در زمان مرجعیت و رهبری امام خمینی به وقوع پیوست و مواجهه قاطع و جدی او را برانگیخت بزرگتر و خطرناك تر است .

 با این وصف چرا مراجع و علمای بزرگ حوزه در برابر آنچه امروز از جانب گروهی از طلاب و روحانیون صورت می گیرد سكوت اختیار كرده اند !

مراجع و علمای ما با كدام حركت و تلاش این اعمال شنیع را محكوم كردند !

آیا مراجع عظام نمی خواهند همچون امام خمینی با این پدیده شوم مقابله كنند .

آیا صدور بیانیه ای ـ چه به صورت منفرد و چه به صورت مشترك ـ حداقل انتظاری نیست كه جامعه و كشور اسلامی از مراجع بزرگ تقلید خود داشتند و دارند .

آیا شرع و عقل و مصالح اسلام و انقلاب و نظام حكم نمی كنند كه اگر در برابر این پدیده شوم نایستیم و به خارج كردن این غده چركین از پیكر حوزه های دینی نپردازیم رشد و گسترش روزافزون آن را شاهد خواهیم بود و زمانی به خود می آئیم كه دیگر دیر شده و آفت جهل و جمود آن هم در مراكز علوم حوزوی همه چیز را در معرض نابودی قرار داده است و نه تنها بزرگان دین از مراجع عظام و فقهای آگاه و عالمان آزاداندیش و فعال در عرصه های مدیریت كلان سیاسی نظام كه حتی اسلام عزیز را در « غربت » می نشاند و آن زمان هیچ غریو و فریادی را ثمری نخواهد بود. و چنین مباد.

منابع:

1 ـ منشور امام درباره مفتوح بودن باب اجتهاد در حكومت اسلامی 67 8 10 صحیفه امام ج 21 ص 176

2 ـ همان مدرك ص 177

3 ـ همان مدرك ص 176

حضرت امام خمینی : من یك نصیحت می كنم به بچه های طلاب ،طلاب جوان كه تازه آمده اند و حاد و تندند و آن این است كه آقایان متوجه باشید اگر چنانچه كلمه ای اهانت بكند كسی به یك نفر از مراجع اسلام بین او و خدای تبارك و تعالی ولایت منقطع می شود. كوچك فرض می كنید ! فحش دادن به مراجع بزرگ ما را كوچك فرض می كنید !

شگفت انگیز است كه هتاكان و اهانت گران ـ چه در حوزه و چه در خارج از حوزه ـ با غرور نسبت به علمی كه ندارند و ابراز رضایت از عمل صالحی كه نمی شناسند و خود شیفتگی از خصال پسندیده ای كه از آن بیگانه اند خویشتن را بالاتر از آن می دانند كه عمل هتك و تخریب بزرگان دین را ناصحیح و حرام بدانند و توبه از این عملكرد را واحب و ضروری تلقی كنند!

هتاكان و حرمت شكنان باقیافه های حق به جانب خود را در جایگاه نظریه پرداز! و اسلام شناس ! و مصلح ! می نشانند و به گونه ای شگفت انگیز و خطرناك در برابر برخی از مراجع و علمای فرهیخته و خدوم در مراكز حوزوی و پیكره نظام اسلامی قرار می گیرند و در نهایت این استوانه های فقاهت و اندیشمندان بزرگ را متهم به انحراف از اسلام و گمراهی می كنند!

تهیه و تنظیم : گروه حوزه علمیه تبیان