چنان که دست گدايي شبانه مي لرزد

دلم براي تو اي بي نشانه مي لرزد

هنوز کوچه به کوچه، حکايت از مردي ست

که دستِ بسته او عاشقانه مي لرزد

چه رفته است به ديوار و در که تا امروز

به نام تو در و ديوار خانه مي لرزد

چه ديده در که پياپي به سينه مي کوبد؟

چه کرده شعله که با هر زبانه مي لرزد؟

هنوز از آنچه گذشته است بر در و ديوار

به خانه چند دلِ کودکانه مي لرزد

دگر نشان مزار تو را نخواهم خواست

که در جواب، زمين و زمانه مي لرزد

ز من شکيب مجو، کوه صبر اگر باشم

همين که نام تو آرند شانه مي لرزد

همه شب دست به دامان خدا تا سحرم

که خدا از تو خبر دارد و من بي خبرم

رفتي و هيچ نگفتي که چه در سر داري

رفتي و هيچ نديدي که چه آمد به سرم

گرمي طبعم از آن است که دل سوخته ام

سرخي رويم از اين است که خونين جگرم

کار عشق است نماز من اگر کامل نيست

آخر آنگاه که در ياد توام در سفرم

اين چه کرده است که هرروز تورا مي بيند؟

من از آيينه به ديدار تو شايسته ترم

عهد بستم که تحمل کنم اين دوري را

عهد بستم ولي از عهد خودم مي گذرم

مثل ابري شده ام دربه درِ شهربه شهر

واي از آن دم که به شيراز بيفتد گذرم...

تو هديه ي زيباي خدايي، اي صبر!

با هر دل خسته آشنايي، اي صبر!

گفتند همان که غم دهد صبر دهد

غم آمده! پس تو کي ميايي اي صبر؟!