موج انتقادات عليه قطبي خيلي شديد است؟

من کاري با شخص ندارم و هيچ وقت درباره اشخاص حرف نزدم. اينجا اما اتفاقي افتاده. مربي قبل از جام ملتها تکليفش را مشخص کرده بود و مي دانست که دارد مي رود. اين وسط مقصر کساني هستند که اين شرايط را به وجود مي آورند و حالا ما مي گوييم او وعده داد ، اگر اين طور بود چرا ما پاي اين وعده ها ايستاديم. تا حالا در اين باره حرفي نزدم چون مي گفتم قبل از جام ملتها تيم آرامش مي خواهد. اين دو سال را نگاه کنيد . ما جام جهاني را از دست داديم ، اين هم جام ملتها. قطبي قشنگ حرف مي زد اما در عمل نتايجي که رقم مي خورد بر خلاف قولي بود که به مردم مي دادند. همان اتفاقاتي که قبلا افتاده بود ، باز هم افتاد. يک وقت هايي مي بازي اما زيبا بازي کردي. اما اين بار باختيم و بد هم بازي کرده بوديم. قطبي رفت سراغ تيم جديدش و ما مانديم با 4 سال عقب ماندگي.

خيلي ها مي گويند قطبي با بازيکن هاي بزرگ نمي توانست کار کند ، براي همين با کريمي به مشکل مي خورد يا با مجيدي يا از خداحافظي کيا خوشحال مي شد.

من درباره خودم مي گويم؛ مهدي خودش خواست که خداحافظي کند و اجباري در کار نبود. دوست ندارم درباره شخص حرف بزنم. درست نيست بعد از رفتنش درباره اش غيبت کنيم ، با حرف زدن پشت سر قطبي ، مشکل فوتبال ما حل نمي شود. آخر نمي دانم با کدام منطق و قانوني و کدام برنامه ريزي و سازمان دهي و تفکر و تشکيلاتي بايد از کره و ژاپن را ببريم. يک نگاهي به زمين هاي فوتبال اين مملکت بياندازيد؛ يک نگاهي به امکانات ورزشي مان بياندازيد. کجاي امکانات ما با کره و ژاپن قابل قياس است. برويد امارات و عربستان چه امکاناتي دارند. اگر امارات را مي بريم به اين دليل است که استعداد هاي ورزشي بيشتري داريم و يک سري غيرت بچه هاست. کره شمالي که اصلا بحثش جداست. آنها کشور خاصي هستند که با همه تفاوت دارند. ما کدام ورزشگاه استاندارد را ساختيم؟ کدام ورزشگاه مان چمن درست و حسابي دارد؟ فقط داريم حرف مي زنيم و مي گوييم قهرمان مي شويم. آخر با کدام برنامه ريزي ؟ با کدام امکانات؟ با کدام مديريت؟

مدام مي رويم مي بازيم و بر مي گرديم ، از دلايل باخت مي گوييم و مي رويم تا 4 سال بعد. چشم به هم بزنيم المپيک از راه رسيده و به المپيک هم نرفتيم. از 1996 که بازيکن المپيک بودم و مربي مان حسن حبيبي بود تا همين الان که هنوز به المپيک نرفتيم هر روز شرايط مان بدتر شده که بهتر نشده است. واقعا خنده دار است. تيم المپيک ما مربي ندارد اما مي خواهيم طلسم شکني کنيم و برويم المپيک. بعد هم مدام وعده مي دهيم که طلسم مي  شکنيم. آخرش هم مي گوييم قطبي وعده مي داده است. خودمان که از او هم بدتريم استقلال و پرسپوليس را ببينيد ، اين ها تيم هاي بزرگ کشورند با ميليون ها طرفدار ولي يک زمين تمرين ندارند. اين ها واقعيت فوتبال ماست. اين ها درد ماست. چشم‌هاي مان را روي واقعيت ها نبنديم. برويم امکانات باشگاهي مان را با کشورهايي مثل ژاپن ، کره ، استراليا و امارات مقايسه کنيم. بعد از 12 سال که برگشتم ايران، يکسري چيزها را از نزديک لمس مي کنم. هفته قبل تهران برف آمد و کل فوتبال مملکت خوابيد. همه تيم ها در به در شدند. چند تيم رفتند سالن ، چند تا روي چمن مصنوعي و باز خدا را شکر که ليگ تعطيل بود و خيلي از تيم ها در اردوهاي خارجي. اين اتفاق ها درست زماني بود که تيم ملي در جام ملتها بود و ما اينجا مدام به مردم اميد قهرماني مي داديم. آخر روي کدام حساب و کتاب؟ چرا به مردم اميد واهي مي دهيم؟ يک ليگ برگزار مي کنيم که 4 بار تعطيل مي‌شود، بازيکن بايد 4 بار بدنسازي کند. مربي 4 بار بايد از اول برنامه ريزي کند. کجاي دنيا اين جوري مي شود؟ تا اين چيزها را درست نکنيم بايد خواب بردن ژاپن و کره را ببينيم و هر روز بيشتر عقب مي افتيم. به شما قول مي دهم اگر وضع به همين شکل باشد بردن اين تيم ها براي مان مي شود يک رويا. در بحث سخت افزاي حتي با امارات هم قابل مقايسه نيستيم. از اين تيم هاي ايراني که در دبي اردو زدند برويد بپرسيد ببيننيد آنها چي دارند و ما چي. حتي به شما قول مي دهم که فاصله غرب و شرق بيشتر و بيشتر مي شود.