خورشید من برآى كه وقت دمیدن است

 دل را زبیخودى سر از خود رمیدن است

جان را هواى از قفس تن پریدن است 

از بیم مرگ نیست كه سر داده‏ام فغان

بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است 

دستم نمى‏رسد كه دل از سینه بركنم

بارى علاج شوق، گریبان دریدن است

شامم سیه‏تر است زگیسوى سركشت

خورشید من برآى كه وقت دمیدن است 

سوى تو اى خلاصه گلزار زندگى

مرغ نگه در آرزوى پر كشیدن است

بگرفته آب و رنگ ز فیض حضور تو

هر گل در این چمن كه سزاوار دیدن است

با اهل درد شرح غم خود نمى‏كنم

تقدیر قصه دل من ناشنیدن است

آن را كه لب به جام هوس گشت آشنا

روزى «امین» سزا لب حسرت گزیدن است‏