عروج

پانزدهم اردیبهشت، یادآور غروب مردی است از تبار علویان؛ شخصیتی که عمر خویش را وقف احیای کلام امیرمؤمنان، علی علیه السلام کرد؛ امامی که قرآن ناطق و اسلام مجسم بود، هماو که کلام گهربارش در پس پرده جهل و نادانی بشر گرفتار آمده بود و دلیر مردی می طلبید تا غبار غربت از آن بزداید و آن بزرگ مرد کسی نبود جز مرحوم محمد دشتی.

استاددشتي در تاريخ 5/2/1380 (شب اول صفر ) در باز گشت از جلسه سخنراني سالار شهيدان ، در يك از سانحه رانندگي ، دچار صدمات شديدي شده و پس از گذشت 10 روز - پس از سال ها مجاهدت - دعوت حق را لبيك گفت و به سراي باقي شتافت .

پيكر پاك اين عا لم مجاهد و محقق خستگي ناپذير ، در حرم فاطمه معصومه عليه ا لسلام ( در يكي از ورودي هاي صحن آينه ) در ميان غم واندوه عموم مردم به خاك سپرده شد .

مرد بود و سينه اي پر درد داشت

درد ها از مردم نامرد داشت

با خبر بود از غم گل هاي سرخ

شكوه ها از خارهاي زرد داشت

ساده بود و بي تكلّف ، بي ريا

هر چه را خود ادعا مي كرد، داشت

در زلال حكمت مولا دلي

آسمان پرواز و دريا گرد داشت

عاشقانه كربلا را مي گريست

نا له اشك گرم و آه سرد داشت

« روحش شاد و راهش پر رهرو باد »

منبع: پایگاه حوزه