غذا خوردن زير نور ماه

از فست ‏فود و کله ‏پاچه تا نان سنگکي شبانه‏ روزي؛ غذاخوري‏ هاي 24 ساعته هر شب شلوغ ‏تر مي ‏شوند.

"لقانطه" را که ساختند. خيلي‏‏ ها گفتند فقط "ديوانگان" مي ‏روند آن جا غذا بخورند! اما اولين رستوران "طهران" خيلي زود پاتوق عصرگاهي آدم ‏هاي "عاقلي" شد که دور استخر بزرگي مي‏ نشستند و طعم کباب را با پياز و ريحان و نان داغ زير زبان مزمزه مي‏ کردند. آن موقع هيچ‏ کس فکرش را نمي‏ کرد که چند دهه بعد رستوران‏ ها، فست ‏فودها و غذاخوري‏ هاي پايتخت مثل قارچ در خيابان ‏ها رشد مي‏ کنند و به سرعت در سراسر ايران فراگير مي ‏شوند. رستوران‏ ها که زياد شدند، کم‏کم پديده‏ هاي جديد هم از راه رسيدند؛ تنوع‏ بوي غذاها از تنوع بوي عطر فروشي‏ ها بيشتر شد بعضي ‏ها طعم غذاهاي از آب گذشته را در رستوران‏ هاي فرنگي چشيدند. بعضي ‏ها هم رستوران گردي را به فرهنگ عمومي ‏شان ضميمه کردند. رستوران داران هم وقتي ديدند شکم گرسنه وقت و بي ‏وقت نمي ‏شناسد، ساعت کارشان را افزايش دادند و مدتي بعد هم 24 ساعته متولد شدند. حالا هم دعوا سرهمين شبانه ‏روزي‏ها است رستوران دارها مي ‏گويند که شهرمان به 24 ساعته‏ ها نياز دارد و پليس مي ‏گويد وجود آن ها براي شهر ضرورتي ندارد فعلا که کاسه کوزه‏ها را سر جوانان شکسته‏ اند. متهم اصلي آن ها هستند؛ همان‏ هايي که نصفه‏ شب شال و کلاه مي ‏کنند و پاي ثابت 24 ساعته‏ ها مي‏ شوند. ما در اين مطلب سراغ اين مساله رفته ايم؛ چرا به تعداد انگشتان دو دست رستوران فست ‏فود و طباخي شبانه ‏روزي نداريم؟

سرآشپزان هميشه بيدار

تا بوده، ماجراي پُر کردن شکم هم بوده فقط شکل و روشش کمي فرق کرده است. قديمي ‏ها يک صبح تا شب وقت مي ‏گذاشتند تا يک خورش جاافتاده سر سفره بگذارند. بعد هم بقيه اهل سفر مي‏ خوردند و حالش را مي ‏بردند اما حالا اوضاع عوض شده ياد گرفته ‏ايم وقت، طلاست؛ همين بهانه هم براي مشتري پروپا‏قرص رستوان‏ ها و فست ‏فودها شدن کفايت مي ‏کند. البته قاعده همان قاعده است؛ غذا براي ما هم مهم است، با اين تفاوت که حالا رستوران ‏ها هم مهم شده‏اند. بعضي‏ها شده‏ايم يک رستوران گرد حرفه‏اي که وقت و بي‏ وقت مهمان سالن ‏هاي غذاخوري اين شهر مي ‏شويم تا دلي از عزا در بياوريم. شب و روزش هم فرقي نمي‏ کند. مهم شکم مان است که چه وقتي اظهار گرسنگي کند. نيمه شب هم که باشد باز هم بايد به اظهاراتش توجه کنيم اما در پايتخت بي‏ در و پيکرمان چند رستوران شبانه روزي وجود دارد؟ و حال و روز اين رستوران ‏ها چطور است؟ پرسه شبانه ما پاسخي است به اين سوال‏ ها.

يک و نيم نصفه شب است وارد خيابان ولي‏عصر(عج) مي‏ شوي، پرنده هم پر نمي‏ نزند جايي که ميانه روز جاي سوزن انداختن ندارد. پيدا کردن رستوران در اين خيابان، کار زياد سختي نيست. البته اگر هوا روشن باشد. تعداد فست ‏فودها و رستوران ‏ها در طولاني ‏ترين خيابان پايتخت آن قدر زياد است که به فاصله چند صدمتر مي ‏توان مشتري يکي از آن ها شد. اما حالا شب است و تاريکي بر همه چيز سايه انداخته. درست است که طي روز بين‏ سرآشپزها براي فتح شامه‏ ها و جذب مشتري بيشتر جنگ است ولي شب تعداد رستوران‏ ها آن قدر کم است که همه فاتح اين ميدان هستند.

هنوز تا تقاطع خيابان زعفرانيه، فاصله زياد است ولي باز بودن يک مغازه از دورترها پيداست. مغازه‏‏اي که از همان دورترها هم مي ‏توان حدس زد که احتمالا بايد يک رستوران باشد. رستوران "لمزي" در اين موقع شب، غذاي ايتاليايي سرو مي‏ کند براي خلق‏الله. شب بيداران هم استقبال مي‏ کنند؛ اين را تعداد خودروهاي لوکس پارک شده کنار رستوران خيلي زود لو مي‏‏ دهد. دکوراسيون قرمز رنگ رستوران و نورپردازي داخل آن با اين سياهي شب، بيشتر از هر چيز ديگري توي چشم است. صداي موزيک داخل سالن، آرام و جذاب است، البته شايد وقتي از بي ‏صدايي بيرون آمده باشي، اين طور به نظر مي‏ رسد. تقريباً نيمي از ميزها اشغال شده‏اند. با يک نگاه گذرا هم مي ‏توان فهميد که سهم جوانان ميان اين مشتريان شبانه بيشتر است. خيلي شکمو به نظر نمي ‏رسند معلوم است که در يک گشت و گذار شبانه راه شان به اين رستوران افتاده است. دوباره به ساعتت نگاه مي‏ کني؛ عقربه‏ها به سرعت در تعقيب يکديگرند و ساعت يک و پنجاه دقيقه را نشان مي‏ دهند؛ "کارمان خيلي با روز فرقي نمي‏ کند، ولي وقتي در هيچ جاي شميران اين موقع شب رستوران پيدا نشود، خب، معلوم است که سرمان شلوغ مي ‏شود". اين را مدير رستوران مي‏ گويد که راضي به گفتن اسم و رسمش نيست. بيشتر مشتريان 12 شب به بعدش را مي ‏شناسد. کارکنان کيشيک بيمارستان ‏ها، خبرنگاران و خارجي‏ هاي مقيم تهران را به عنوان اقشار پروپاقرص رستوران شبانه روزي ‏اش معرفي مي ‏کند؛ "شايد بعضي وقت‏ها ضرر هم بدهيم! ولي هدف ‏مان جلب رضايت مشتري است بالاخره شايد يک نفر اين موقع شب گرسنه‏اش شود بايد از گشنگي بميرد!"

بقيه دورغ مي ‏گويند

غذاي نسبتاً گران ايتاليايي را بي‏ خيال مي ‏شوي و به دنبال غذاي وطني به سمت ميدان توحيد مي‏ روي. شنيده‏‏اي که معروف ‏ترين و البته قديمي‏ ترين رستوران شبانه ‏روزي پايتخت در اين ميدان قرار دارد. "هپي‏برگر" را خيلي ‏ها به همين 24 ساعته بودن مي‏ شناسند، فست‏فودي که شايد در هياهوي روزانه ميدان توحيد کمتر ديده شود ولي شب به راحتي جلب توجه مي ‏کند؛ آن هم با تابلوي بزرگي که رويش نوشته ‏اند؛ "شبانه‏ روزي".

چند دقيقه از بيرون، رفت و آمدها را زير نظر مي ‏گيري. ساعت 30: 2 دقيقه نيمه ‏شب است و صندلي‏ هاي چوبي رستوران هر چند دقيقه پُر و خالي مي ‏شوند. عده‏اي مي ‏روند و عده‏اي ديگر بلافاصله جاي شان را پُر مي‏ کنند. کنجکاو مي ‏شوي که داخل چه خبر است. وارد که مي‏ شوي، مسوول سفارش گيري اولين کسي است که با او مواجه مي‏ شوي؛ "اصل فروش ما از ساعت دو تا چهار است. هر کس ادعاي شبانه‏ روزي دارد دروغ مي ‏گويد. تنها فست‏فود شبانه روزي تهران ما هستيم. بقيه نهايتا تا ساعت سه فعاليت دارند. مجوزش را ندارند که بخواهند بيشتر باز بمانند. اما ما 24 ساعته فعاليت مي ‏کنيم. امتحان کنيد. هر وقت مشتري بيايد غذا داريم...". حرف‏ هايش هنوز تمام نشده که صداي خنده‏ هاي بلند چند جوان تمام سالن غذاخوري را پُر مي ‏کند ناخودآگاه خيلي از چشم‏ ها به سمت آن ها مي‏ چرخد ولي آن ها توجهي به اين نگاه‏ هاي کنجکاو ندارند. انگار اين جا هم حضور جوانان پُررنگ ‏تر است.

اما رمز 24 ساعته شدن هپي‏برگر چيست؟ اين سوالي است که مسوول سفارش گيري با صداقت به آن پاسخ مي ‏دهد: "صاحب اينجا خودش رئيس اتحاديه اغذيه فروش‏ها است. گرفتن مجوز به اين راحتي‏ ها نيست. خيلي سخت است. بالاخره شبانه ‏روزي بودن يک رستوران دردسرهايي دارد. همان طور که شب‏ها ممکن است خيلي‏ ها به غذا احتياج داشته باشند و بخواهند از رستوران‏ هاي 24 ساعته استفاده کنند، خيلي ‏ها هم هستند که طي همين شب دنبال شر مي ‏گردند".

24 ساعت کباب داغ

خيابان ستارخان را به سمت غرب مي ‏روي ساعت نزديک سه نيمه ‏شب است و مي‏ خواهي خودت را به رستوراني برساني که در سايت‏هاي اينترنتي اسمش را به عنوان "رستوران شبانه‏ روزي زيتون" ديده ‏اي هنوز چند صدمتري به تقاطع خيابان بهبودي باقي مانده که سرو کله رستوران مورد نظرت پيدا مي‏شود ويژگي اين جا را بزرگ روي تابلواش زد ‏اند؛ "نان سنگک تنوري داغ، کباب داغ".

فرقي نمي‏ کند هر ساعتي از شبانه ‏روز که بروي، بساط سنگک داغ کبابي زيتون به راه است. جواد صفري، سرآشپز و صاحب اين کبابي کوچک خيابان ستارخان، همان ابتدا برنامه‏ کاريش را رو مي ‏کند؛ "تا ساعت سه نيمه شب کباب داريم. از آن به بعد هم تا ده صبح حليم تقديم ‏تان مي ‏کنيم. نان‏سنگک داغ هم هر موقع بياييد داريم، نان داغ و کباب داغ 24 ساعته هستيم".

صفري مهم ‏ترين مشکل رستوران‏ هاي شبانه‏ روزي را تامين امنيت مي ‏داند؛ "مجبوريم نگهبان محله داشته باشيم. نصف‏ شب‏ هزار جور آدم مزاحم پيدا مي‏ شود. اگر اين نگهبانان نباشند، با خيال راحت ‏کار نمي ‏کنيم، مشتريان هم احساس امنيت نمي‏ کنند".

يک کاسه حليم داغ مهمان سرآشپز هميشه بيدار اين رستوران شبانه ‏روزي مي‏ شويم. بيرون که مي آييم هوا گرگ و ميش است. خودروها کم‏ کم دارند جان مي ‏گيرند، آدم ‏ها و شهر هم که با زنده شدن هر دوي اين ها بايد دوباره زنده شود.

دانيال معمار - همشهري جوان

اگر مي خواهيد با کارشناسان تغذيه ي سايت درباره رژيم هاي غذايي مشورت کنيد، اينجا را کليک کنيد.

براي شرکت در بحث هاي انجمن سايت مرتبط با بهداشت و سلامت، اينجا را کليک کنيد.

اگر مي خواهيد با فوت و فن آشپزي آشنا شويد، اينجا را کليک کنيد.