شاگردان
از ویژگی های دائمی مرحوم آیت الله فیض(ره) که به آن عشق می ورزید. تدریس، شاگردپروری، تألیف و تصنیف، برای بالا بردن سطح معلومات محصّلات بود. او چه در نجف اشرف، چه در سامرّا و چه در قم، همواره مجلس درس داشت؛ خوشه چینان بسیاری به گرد وجودش اجتماع می کردند. و از محضر درس او بهره مند می شدند. تدریس او در حوزه های علمیه قم، تا آخر عمرش (سال 1370ه. ق)، حدود 37سال ادامه یافت. در این مدت شاگردان برجسته ای تربیت کرد و تألیفات متعددی به یادگار گذاشت. چند نفر از فضلایی که به دیار باقی شتافته اند و نامشان را می خوانید، نمونه هایی از شاگردان او بودند:
میرزا مصطفی صادقی (وفات یافته سال 1358ه. ق)
سید مرتضی فقیه.
شیخ احمد فقیهی.
نعیمی.
شیخ عباس حائری.
شیخ ابوالقاسم نحوی.
شیخ علی پایین شهری.
محمد باقر قمی (فرزند مرحوم آیت الله حاج ابوالقاسم کبیر قمی.)
شیخ عباس مستقیم (داماد ایشان).
آیت الله حاج سید محمد باقر سلطانی طباطبایی.
سه فرزندش، آقایان: میرزا عباس، حاج آقا مهدی و دکتر علی رضا.
سید عبدالله برهانی اشتهاردی
حسین کبیر (فرزند آیت الله حاج میرزا محمد کبیر قمی)
و...
از مرحوم ایت الله فیض(ره) آثار علمی و تألیفاتی به یادگار مانده، مانند:
مناسک حج.
حاشیه بر کفایة الاصول.
حاشیه بر مکاسب شیخ انصاری.
الفیض در طهارت آب قلیل و عدم تنخجیس متنجّس (در فقه).
حاشیه بر عروة الوثقی.
ذخیرة العباد.
حاشیه بر وسیلة النجاة
تفسیر.
شرحی بر منظومه مرحوم سیّد بحرالعلوم.
و چند رساله دیگر.
ایشان به علم آموزی و گسترش علوم حوزوی اهتمام می ورزید، از این رو برای توسعه حوزه علمیه قم تلاش فراوان کرد. وی از پیش قراولان دعوت
آیت الله العظمی حائری از اراک به قم بود، تا با وجود او علوم خاندان رسالت گسترش یابد.منابع:
1. کتاب آیت ایثار
2. مجله نور علم شماره 6
تهیه: گروه حوزه علمیه
