شوق انتظار

آنچه را كه هزاران سال است بشر در آرزويش نشسته ، هزاران هزار دل در انتظارش لحظه شمارى كرده ، پدران به فرزندان نويدش را داده اند ، مادران قصّه اش را بر كودكان خوانده اند ; عروسان حجله نشين به حسرتش بودند و گلهاىِ گريبان دريده باغ در غيرتش ، شمعها بسى اشكها در فراقش ريختند و بلبلان غزلها به وصفش سرودند ، و پروانگان در آتش هجرانش به خاكستر نشستند و عاشقان آستين به خون ديده شستند هر نامه را كه مى گشودند سخن از او مى گفت ، و هر كه مى رسيد سراغ از او مى جست ، پيام آورى نبود كه مژده وصلش را نمى داد ، و در كنار راهش به انتظارش نمى نشست ، آدم به عشقش ترك جنان كرد و نوح از هجرش دل به طوفان سپرد ، از سوز جدائيش خليل تن به آتش داد و طرّه اى از زلفش هوش از سر موسى برد نفخه اى از دمش شور عشق به قلب عيسى افكند و بى تاب ظهورش نمود .

آرى همه جا و هميشه سخن از او بوده ، شيعه به انتظارش گريبان دريده و عيسوى چشم به راهش دوخته ، كليمى نيز به آمدنش لحظه شمرده است ، همه و همه مى گويند خواهد آمد آنكه جهان را مالامال از عدل مى كند و خواهد آمد آنكه صلح   به ارمغان مى آورد ; صلحى فراگير از قلّه ها تا قعر درياها ; كران تا كران را پر خواهد كرد ، صحرا و دشت به عطرش رشك فردوس مى شوند ، و شور در دل ابرها مى افكند ، و زمين مستانه آنچه دارد بر طبق اخلاص مى ريزد .

صلحى كه از گِلها به دلها نفوذ مى كند ، صلحى كه دل سنگها را نرم كرده ، سنگدلان را ذوب مى كند ، اينها همه اميد و آمال بشر بوده و هست ، اينها همه وعدهائى است كه پبامبران گذشته داده اند ، و اينها نويدهاى جانبخش امامانى است كه انسانها را به آينده اى زيبا اميد مى بخشند.

 بشنويد از حضرت امير المؤمنين (عليه السلام) كه از آن دوران چگونه ياد مى كنند : لو قد قام قائمنا لأنزلت السماء قطرها ولأخرجت الأرض نباتها .(1) يعني آنگاه كه قائم ما قيام مى كند آسمان قطره هايش را نازل مى كند و زمين گياهانش را بيرون مى ريزد .

اين سخن اشاره به آن دارد كه قبل از قيام آن بزرگوار آسمان از بارش قطراتش دريغ مى كند و زمين از بيرون ريختن بركاتش بخل مى ورزد و اگر چه نزول بركات از آسمان و زمين به خاطر قدوم مسعود آن ولىّ الله الأعظم است الاّ اينكه مردم  نيز دست از كردار سابق خود برمى دارند و فرامين حضرت را به جان قبول مى كنند ، در نتيجه صلح و آرامش بر روى زمين سايه مى افكند ، و او نيز بركاتش را از مردم دريغ نمى كند و آسمان نيز رحمتش را نازل مى نمايد ، و رواياتى بر اين مضمون هست كه گناه و معصيت موجب حبس بركات مى گردد .

حضرت امير المؤمنين (عليه السلام) در دعاى كميل به اين مهمّ اشاره مى فرمايند و باب رحمت الهى را پيش روى بندگان گنهكار مى گشايند و راه و رسم توبه را اينگونه تعليم مى كنند : أللّهمّ اغفر لي الذنوب الّتي تنزل النقم ، أللّهمّ اغفر لي الذنوب الّتي تغيّر النعم ، أللّهمّ اغفر لي الذنوب الّتي تحبس الدعاء ، أللّهمّ اغفر لي الذنوب الّتي تنزل البلاء .(2) يعني پروردگارا ; ببخش بر من گناهانى كه عذاب را نازل مى كند، پروردگارا ; ببخش بر من گناهانى كه نعمتها را تغيير مى دهد ، پروردگارا ; ببخش بر من گناهانى كه دعا را حبس مى كند ، پروردگارا ; ببخش بر من گناهانى كه بلا را نازل مى كند .

پس بعضى گناهان موجب نزول بلا و عذاب ، و بعضى موجب از بين رفتن نعمتهاى الهى و حبس دعاها مى گردند ، در نهايت آن زمانى كه تمام زمين از انواع گناه مالامال شده ; هر گناهى اثر خود را مى گذارد و به همين جهت زمين از خارج نمودن بركت خود امتناع مى ورزد و آسمان نيز از بارش رحمتش دريغ مى كند ، امّا وقتى كه زمين از لوث گناهان پاك گرديد و گناهكاران اصلاح شدند و آنچه مانع بركات بوده برداشته شد ; زمين و آسمان رحمت خود را نازل مى كند و گوئى دوران صلح زمين با زمينيان فرا مى رسد .

پاورقي ها

.........................

(1) بحار الأنوار : 52/316 ، مكيال المكارم : 1/101

(2) مفاتيح الجنان