بچه‌ها! دعوايتان را تمام کنيد!

آيا کودکاني که يک يا دو ساله هستند خيلي شيطنت مي‌کنند؟

آيا مادر بايد دعواي کودکانش را تحمل کند و آنها را به حال خود بگذارد  به اصطلاح خونسردي خود را در همه مراحل حفظ کند؟

بعضي مادران از مداخله کردن در دعواهاي فرزندشان صرف‌نظر کرده و آنها را به حال خود رها مي‌کنند.

خانمي مي‌گويد: «صاحب دو فرزند هستم، يکي يک ساله و ديگري چهار ساله، آنها سر مسائل کوچک با هم دعوايشان مي‌شود و اسباب‌بازي‌هايشان را به طرف هم پرت مي‌کنند.شما به من بگوييد چه برخوردي با اينها داشته باشم که با هم خوب باشند و ديگر وسيله‌اي به هم پرت نکنند؟»

به نظر شما کدام يک از اين راه‌حل‌ها از همه بهتر است؟ آيا کودکان فطرتا عصباني هستند؟ آيا از اين کار رنج مي‌کشند يا ناراحت مي‌شوند؟ آيا والدين بايد به فرزندشان طرز کنار آمدن با يکديگر را ياد بدهند؟

از سوال آخر شروع مي‌کنيم، پاسخ اين است که البته بديهي است، بايد به فرزندمان اين توانايي را بدهيم که خود شخصا بتواند اين اختلاف کودکانه را حل کند. در ضمن نبايد از اين مسئله سرسري يا بدون دقت رد شويم و حتما بايد موضوع را جدي بگيريم. والدين نمي‌توانند فرزندان خود را راهنمايي نکنند و بايد به خاطر داشته باشند که اين مسئله پيش پا افتاده نيست. شما مي‌توانيد بازي گروهي بين فرزندانتان ترتيب دهيد و قدرت تحمل آنها را نسبت به زورگويي امتحان کنيد. مي‌بينيد که گاه همديگر را مي‌زنند، گاه مي‌خندند، گاه گريه کرده و گاه دندان‌هايشان را فشار مي‌دهند...

گاه بعدها موضوع‌هاي جالبي اتفاق مي‌افتد به عنوان مثال کودک شيطان يا شلوغ به زمين مي‌افتد، داد و فرياد سر داده يا گريه مي‌کند. کودکان ديگر به اين صحنه‌اي که خواهر يا برادرشان ساخته، تماشا مي‌کنند.

در اين موقع مادر با شنيدن صداي فرزندش، به طرف آنها مي‌دود. مادر شروع به نصيحت کردن مي‌کند و يادآور مي‌شود که شما اجازه نداريد با هم دعوا کنيد، بايد همديگر را دوست داشته باشيد. و اگر اين کار را نکنيد، به شما جايزه مي‌دهم. کودک براي يک لحظه خوشحال مي‌شود و گاه ممکن است بعدها فراموش کند. و گاه ديده مي‌شود بعضي از والدين با فرزند خود دعوا کرده و آنها را تنبيه مي‌کنند.

مادر از اينکه کودک آرام شده، خوشحال است و فکر مي‌کند که بعدها همين روش را ادامه دهد. البته همه مادران اين نظر را ندارند. در واقع ما اگر بخواهيم نتيجه اعمال مادران را به دست آوريم، بايد بيشتر بر روي جوانان بررسي کرده و نتيجه‌گيري کنيم.

اظهارنظر شخصي در اين موقعيت از حرف زدن و فحش دادن يا کتک زدن بهتر است. محدود کردن او در چنين مواردي، به هيچ وجه ارزش تربيتي ندارد. مادراني که اين عمل را انجام داده‌اند، مي‌دانند که من چه مي‌گويم.

واقعا اشتباه است که والدين فرزندشان را به خاطر بحث و جدل‌ها تنبيه کنند، بهترين راه اين است که گاه خود را کنار بکشند و گاه صلح و دوستي با همديگر را نشان دهند. اين امر خطاست که کودکان زير سه سال طبق قاعده و قانوني از کاري منع شوند. مي‌بينيد که هر چقدر فرزند شما بزرگتر شود اين اختلاف کمتر مي‌شود. اکثريت مردم راه حل جديدي براي اختلاف نظر به فکرشان نمي‌رسد، و نااميد و مايوس مي‌شوند، به اين دليل مطالب ذيل را براي سهولت کار توصيه مي‌کنيم:

اگر کودکان شيطان در کارشان موفق شوند، سبب مي‌شود که بزودي وحشت و ترس، کودکان شکست خورده را فرا بگيرد. شب‌ها بد مي‌خوابند و ديگر حاضر نيستند که در کارهاي گروهي شرکت کنند. کودک از اينکه به خواسته‌هايش نرسيده، خواهر يا برادرش را گاز گرفته يا مي‌زند.

مي‌توان با نگاه فهميد که چه کسي شيطنت را شروع کرده و ديگران را اذيت کرده است. آنچه مسلم است. اين است که کودکان طبيعي، مشکلي در درون خود ندارند، در ضمن شما مي‌توانيد به هنگام دعوا کردن فرزندتان، آنها را امتحان کنيد، به اين صورت که دقت کرده و ببينيد چه اثراتي در کودکتان داشته است.

و اين امر بزرگتر موفقيت شما در رابطه با فرزندتان است. اين را بدانيد که اقدام خشن عليه فرزندتان مثلا کتک زدن، در آينده اثر مطلوبي نخواهد داشت، زيرا اين امر براي کودک به صورت عادت در مي‌آيد.

اگر در مقابل شيطنت‌هاي کودکان کوتاه بياييم و سکوت کنيم آنها احساس مي‌کنند که اين نشانه موافقت يا ضعف بزرگسالان است. اين امر به طور قابل ملاحظه‌اي کودکان را نامطمئن مي‌کند. آنها احساس مي‌کنند که بزرگسالان در مقابل آنچه مي‌گويند، انسان‌هاي ضعيفي هستند.

ولي والديني که آرزو دارند، فرزندان زير سه سال، خودشان اختلافشان را حل کنند، کاملا در اشتباه هستند، چون جاي تعجبي نيست که دعواهاي کودکانه در اين سن و سال صورت گيرد.

منبع : برگرفته از کتاب " روش هاي تربيت کودک " نويسنده : محمد رضا پور احمدي لاله – با تغييروتلخيص