توضیح استعارات و کنایات و واژه ها

(به قلم دوروتی سه یرز)

نخستین صفه: غرور. غرور به شکلی کلی همانSuperbia می باشد که منشأ تمام گناهان دیگر (اعم از گناهان فعلی و گناه اولیه) به شمار می رود. کسی که مغرور است، پیوسته سعی دارد «چون پروردگار» باشد، و به جای آن که حقتعالی را به عنوان مرکز تمام هستی قرار دهد به طوری که اراده و امیالش بر اساس خداوند تعیین شود، نفس خود را در مرکز عالم هستی قرار می دهد. غرور در برخی مواقع ، پیشتر می رود و به خودپسندی یا (Vana Gloria) مبدل می شود. این نوع غرور، چنان نفرت انگیز است که حاضر نیست هیچ مکانی مگر جایگاه نخست را اشغال کند، و از تمام همنوعان دیگر خود بیزار و متنفر است و فقط دوست دارد بر دیگران حکومت کند و بر آنان مسلط باشد. برخی از روحانیون، این دو حالت را از هم تفکیک کرده اند. آنها غرور را در یک طبقه بندی جداگانه قرار می دهند . سپس گناه خود پسندی را به عنوان یکی از گناهان منشعب معرفی می کنند. اما دانته از ترتیب همیشگی استفاده کرده است و غرور و خود پسندی را با هم، در نخستین صفه قرار داده است، زیرا غرور به عنوان نخستین گناه از میان گناهان کبیره به شمار می رود.