طلبه شهيد على‌اكبر على‌محمدى

خانواده او در زمان كودكى او به تهران مهاجرت كردند و على‌اكبر دوران ابتدايى و راهنمايى را در تهران گذراند. بعد از اتمام سال دوم دبيرستان، وارد مدرسه علميه شهيد بهشتى شد و پس از مدتى به مدرسه اميرالمؤمنين عليه‌السلام شهررى رفت.با وجود سن كم، هيچ‌وقت اسراف نمى‌كرد، در كارها نظم را رعايت مى‌كرد، قلبى رئوف و مهربان داشت و با اين‌كه از جهت مالى وضع خوبى داشت، هميشه در فكر محرومان و مثل آنان بود. دوستش مى‌گويد: «روزى به او گفتم: چرا شيك نمى‌گردى؟ اشك از چشمانش جارى شد و با حالتى بغض‌آلود گفت: شما چرا اين‌طور فكر مى‌كنيد؟! من وقتى به مدرسه مى‌روم و مى‌بينم كه دوستانم وضع مناسبى ندارند، چطور آرام بگيرم!»

از مدرسه اميرالمؤمنين عليه‌السلام به مدرسه هانيه رفت و در محضر آيةاللّه رفيعى، لمعتين را به اتمام رساند و به خاطر روحيه بالا و قدرت مديريتى، به عنوان مدير مدرسه انتخاب شد. البته امورى چون مديريت، تحصيل كتب حوزوى و حتى ازدواج نتوانست عزم و جزم او را براى ورود به عرصه جهاد و ايثار خدشه‌دار كند. شهيد على‌محمدى در سال 1362 در اولين حضورش در جبهه‌ها در عمليات خيبر شركت كرد و اين حضورش به مجروحيتش در سال 64 انجاميد. پس از بهبودى نسبى، دروس حوزه را ادامه داد و در كنار آن، به دانشگاه امام حسين عليه‌السلام رفت و برادران سپاهى، مقدمات رسمى‌شدن او را فراهم كردند، ولى به قول شاعر:

خرّم آن دل كه به ديدار دوست          مست و شيدا و سبك‌بال مى‌رود

سرانجام اين طلبه بزرگوار و خودساخته، با وجود اين‌كه تنها چند روز از ازدواجش مى‌گذشت، به منطقه غرب كشور رفت و مهرماه سال 1366 به جمع شهيدان راه حقيقت پيوست. پيكر مطهرش طبق وصيت خودش در بهشت‌زهراى تهران دفن شد.



منبع: وبسایت افق حوزه