تساوی در خلقت، معارض با کثرت ضمایر مذکر

 در پاسخ بيان چند نكته بايسته است:
اينكه براى خداوند ضمير مذكّر به كار رفته است. مانند «قُلْ هُوَ اللّهُ أَحَدٌ»، بدين‏جهت است كه از نظر ادبى، ضمير «هو» براى جنس مذكّر و براى موجودى كه نه مذكّر و نه مؤنّث است به كار مى‏رود اما ضمير «هى» تنها بريا جنس مؤنّث و يا مؤنّث مجازى و لفظى به كار مى‏رود مانند آيات شريفه:
«فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوى»؛
«همانا بهشت همان جايگاه است».
«وَ نَفْسٍ وَ ما سَوّاها»؛
«سوگند به نفس و آنچه آن را درست كرد».
از اين رو ضمير «هو» در دو مورد به كار مى‏رود:
1. در مقابل «هى» و براى موجود مذكّر؛ چه حقيقى و چه مجازى.
2. به معناى جامع ميان مذكّر و مؤنّث و يا در موجودى كه جنسيت خاص مذكّر يا مؤنّث در آن لحاظ نشده است (مانند «اله») و يا اينكه هر دو جنس مذكّر و مؤنّث در آن لحاظ شده و مدنظر است. پس هنگام اطلاق
«هو» بر خداوند، به هيچ وجه پرسش از مذكّر و مؤّنث بودن مرجع ضمير معنايى نخواهد داشت؛ زيرا او جسم ندارد؛ نه مذكّر است و نه مونث و نه چيز ديگرى شبيه به اين موارد «لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ». با اين حال قرآن مجيد به زبان مردم نازل شده است و مى‏بايست كه قواعد ادبيات عرب در آن رعايت مى‏گرديد .

---

منبع : پرسمان/ حقوق زن