سرویس های بهداشتی و بوی بد بی توجهی!

درپیام بان کی مون آمده است هر ساله 800 هزار کودک زیر پنج سال به دلیل اسهال جان خود را از دست می دهند و تعداد بی شماری نیز به گونه ای جدی مریض یا دچار مشکلات سلامتی طولانی مدت می شوند که سرویس بهداشتی نا مساعد و نظافت نا کافی عامل اصلی موارد فوق است.وی می گوید نخستین گرامی داشت روز جهانی سرویس بهداشتی به وسیله سازمان ملل متحد فرصتی برای بزرگ نمایی این موضوع مهم است.

دبیر کل می گوید دفع بهداشتی فاضلاب محور سلامت انسان و محیط زیست است. این امر برای توسعه پایدار، منزلت وفرصت ضروری است. ایشان می افزاید دفع غیر بهداشتی فاضلاب ونبود شبکه آب سالم، 260 میلیارد دلار در سال معادل یک و نیم درصد تولید ناخالص محلی برای کشورهای در حال توسعه هزینه دارد.

بان کی مون در خاتمه پیام خود گفت با همکاری یکدیگر و با بحث باز و رک در مورد اهمیت سرویس بهداشتی و نظافت می توانیم سلامت و رفاه یک سوم ازافراد خانواده بشری را بهبود بخشیم. این هدف روز جهانی سرویس بهداشتی است.

بدترین کشور توالتی

چین از نظر وضعیت توالت در محیط های عمومی، بدترین کشور در فهرست کشورهای توریستی برتر در سراسر جهان است. طبق بررسی‌های انجام شده از سوی سازمان جهانی توالت، کشور چین که به دلیل نبود توالت‌های مناسب و تمیز طی سال‌ها در فهرست کشورهای آسیایی بدترین کشور شناخته شده، به تازگی تلاش های جدی برای بهبود شرایط در استان های گوناگون آغاز کرده است. بخشی از کمپین ارتقای توریسم که از سوی دولت چین در دستور کار قرار گرفته، به افزایش بودجه برای ساخت توالت‌های عمومی با کیفیت و تمیز اختصاص دارد.

بنا به همین گزارش دولت محلی در استان "هاینان" تا کنون میلیون‌ها یوان صرف احداث این توالت های عمومی با کیفیت بالا اختصاص داده است. شهر هایکو مرکز استان هاینان سال گذشته نزدیک به 40 میلیون یوان برابر با 6.28 میلیون دلار آمریکا در این زمینه اختصاص داده است که قرار است تا سال 2012 صرف احداث بیش از 200 توالت عمومی شود.

این سرمایه گذاری‌ها بخشی از تلاش های دولت چین برای جذب توریست خارجی بیشتر به کشور است. این کشور از سال 2010 و پس از این که از سوی سازمان جهانی توالت، بدترین کشور توریستی دنیا از نظر دسترسی به توالت های بهداشتی و مناسب اعلام شد، این تلاش ها را آغاز کرده است. پس از چین، کشور فرانسه از نظر وضعیت توالت های عمومی در کشورهای توریستی دنیا قرار دارد.

معضل گردشگران ایرانی و خارجی

سرویس بهداشتی مسأله‌ای است که گریبانگیر گردشگر داخلی و خارجی شده و جز در برخی نقاط محدود که با سرمایه‌گذاری بخش خصوصی اقداماتی صورت گرفته، شاهد حرکت دیگری نبوده‌ایم.

در حالی که مسئولان گردشگری نوید توسعه این صنعت را می‌دهند، از وضعیت سرویس‌های بهداشتی به عنوان یکی از ضروری‌ترین نیازهای گردشگران غفلت می‌ورزند. گویا متولیان تنها ساخت سرویس‌های جدید را راه‌حل این معضل می‌دانند، فارغ از آن که نگهداری مهم‌تر است. رونق بازار گردشگری بستگی به عوامل بسیار دارد از آن جمله می‌توان به زیرساخت‌ها اشاره کرد،‌ چرا که وجود جاذبه‌های تاریخی و طبیعی به تنهایی نمی‌تواند زمینه جذب گردشگر و فعال‌سازی این بازار را به پدید آورد. به طور قطع و یقین مسافران نیازمند محلی مناسب برای اقامت،‌ وسیله نقلیه‌‌ راحتی برای تردد و غذاخوری‌های پاکیزه و بهداشتی هستند.

در ایران شهرهای بزرگ و کوچک با هم تفاوت دارند‌؛‌ به عنوان مثال در شهرهای توریستی مانند اصفهان و شیراز هتل‌های متعددی با درجه‌های مختلف و متناسب با نیاز و توان اقتصادی هر مسافری وجود دارد اما جایی مانند چهارمحال و بختیاری با تعداد زیادی جاذبه گردشگری از محل اقامت مناسبی برخوردار نیست.

صرف نظر از تمام امکانات، مسأله‌ای که در تمام شهرها و مناطق و راه‌های دسترسی دیده می‌شود و خیلی کم به آن توجه شده،‌ سرویس‌های بهداشتی هستند. سرویس بهداشتی مسأله‌ای است که گریبانگیر گردشگر داخلی و خارجی شده و جز در برخی نقاط محدود که با سرمایه‌گذاری بخش خصوصی اقداماتی صورت گرفته، شاهد حرکت دیگری نبوده‌ایم.

شاهد این مدعا سخنان دو گردشگر استرالیایی است که سال جاری به ایران سفر کرده و پس از سفر هوایی به کرمانشاه،‌ بقیه سفر را زمینی طی کردند. آن‌ها از کرمانشاه به اهواز،‌ شیراز، یزد و اصفهان رفته و از آنجا به تهران بازگشتند و در تمام طول راه با مشکل توالت همراه بودند.

کاترین فاکس به عنوان یکی از نکات جالب سفر گفت: «هنگامی که به هتل چهار ستاره‌ در کرمانشاه رفتیم،‌ مسئول آن گفت سرویس بهداشتی اتاق کار نمی‌کند. وقتی به سرویس بهداشتی در لابی مراجعه کردم،‌ ابتدا از دو سرویس یکی کار می‌کرد اما بعد از مدت کوتاهی،‌ زمانی که مری‌جین به سالن رفت،‌ هیچ یک از دو دستشویی فرنگی کار نمی‌کردند.»

وی درباره سرویس‌های بهداشتی بین‌راه نیز گفت: «راه بین کرمانشاه و اهواز بد نبود ولی اهواز- شیراز خوب نبود و از آنجا که وضع به این ترتیب بود،‌ تصمیم گرفتیم در طول راه چیزی نخوریم و نیاشامیم.»

شاید این سخنان گردشگران خارجی را بتوان به سرویس بهداشتی فرنگی ارتباط داد و توجیه کرد که در جاده‌های بین راه کمتر استفاده می‌شود ولی وضعیت مسافران داخلی و هم ‌وطنانی که عازم شهرهای دیگر می‌شوند نیز بهتر از این نیست و آنان نیز به سختی می‌توانند یک سرویس بهداشتی پاکیزه در جاده‌ها بیایند.

گویا نظر کارشناسان بر ایجاد مجتمع‌های رفاهی بین‌راهی مانند آفتاب و مهتاب و لاله صحرا است که جز تعداد اندکی و در برخی نقاط محدود وجود ندارند. اما باید در نظر داشت در حالی که حل این مشکل نیازمند راه‌هایی است که زودتر به نتیجه برسد، احداث چنین مجتمع‌هایی نیازمند سرمایه هنگفت است و در نتیجه زمان بیشتری می‌طلبد.

از سوی دیگر تنها احداث مجتمع‌های بین راهی، چاره کار نیست بلکه لازم است کارشناسان و مسئولان سیستمی پیاده کنند تا در وهله اول آنچه موجود است به حد استاندارد برسد و سرویس‌های بهداشتی عمومی در سطح شهرها و در جاده‌ها از نظافت برخوردار باشند و از همه مهم‌تر متولی مشخصی داشته باشد.

منبع : میراث فرهنگی، خبرآنلاین