شكوه زیر لب ز بى رحمىِ دنیا مى‏ كند

ز آتش زهر جفا چون شعله مى‏ پیچد به خود

دود آهش روز را چون شام یلدا مى ‏كند

خاك عالم بر سرم گویى جواد ابن الرضاست

كز عطش مى ‏سوزد و خون، قلب زهرا مى ‏كند

آب را مى ‏ریزد آن بیدادگر روى زمین

هر چه آب آن تشنه لب از او تمنا مى‏ كند

در سنین نوجوانى همچو زهرا مادرش

جان شیرین را به راه دوست اهدا مى‏ كند

تا بپرسد حال آن پهلو شكسته در جنان

از پى دیدار او خود را مهیا مى‏ كند

تشنه لب با قلب سوزان جان به جانان مى ‏دهد

قاتلش جان دادن او را تماشا مى‏ كند

شد دل (ژولیده) خون از داغ جان فرساى او

كز غمش اشعار او خون در دل ما مى ‏كند

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان