سیدعبدالله شیرازی
مشاهیر مدفون در حرم رضوی - سیدعبدالله شیرازی
شیرازی - سید عبدالله(1271-1363 ه.ش)
آیتالله العظمی حاج سیّد عبدالله موسوی شیرازی فرزند آیتالله سیّد محمد طاهر موسوی (متوفی 8 رجب 1345ه.ق) از مراجع بزرگ شیعه در سده اخیر، شب یكشنبه 13 شعبان 1309ه.ق/ سوم اسفند 1271ه.ش در شهر شیراز پا به دنیا نهاد.
مادرش علویهای از خاندان قاضی حسین دزفولی بود. سیّد عبدالله پس از فراگیری عرفان و ادب، با مقدمات علوم اسلامی آشنا شد و در محضر پدر و شیخ علی ابوالوردی، میرزا محمدصادق مجتهد و حاج شیخ رضا ثامنی به تحصیل علوم اسلامی پرداخت و در جمادی الاولی 1333 ه.ق/ خرداد 1294ه.ش عازم نجف شد.
او حجرهای در مدرسه آخوند خراسانی اختیار كرد و در درس آیات حاج محمد حسین نائینی شركت جست و بیشترین وقت خود را در محضر سیّد ابوالحسن اصفهانی سپری كرد و به تدریج، خود دورهی خارج فقه و اصول را شروع كرد و در مدت كوتاهی استادی چیرهدست شد و جمع زیادی از فضلای لبنانی، عراقی، هندی و ایرانی حوزه نجف بر گرد ایشان جمع شدند.در اواسط سال 1345ه.ق قصد وطن كرد و استادش محقق عراقی اول جمادی الاخر 1345ه.ق/ 1306ه.ش اجازه اجتهاد مطلق به ایشان داد. بازگشت وی به وطن همزمان بود با اعمال سیاستهای ضد دین رضاشاه و همایش بزرگ علما در قم كه با مشاركت آیتالله شیرازی قرین بود.
در جریان كشف حجاب ایشان به مشهد آمد و با آیتالله العظمی حاج آقا حسین قمی و علمای اعلام مشهد دیدار نمود و پس از رحل اقامت افكندن در مشهد، در شورای آنها كه در منزل آیتالله سیّد یونس اردبیلی دایر میشد شركت میجست و پس از كشتار فجیع گوهرشاد و بازداشت علما، ایشان نیز دستگیر و به تهران اعزام شد. وی پس از پنج ماه آزاد شد و فروردین ماه سال 1315 وارد نجف گردید.
آیتالله شیرازی در جریان نهضت ملی از اقدامات سیاسی آیتالله سیّد ابوالقاسم كاشانی حمایت كرد و در جریان لایحهی انجمنهای ایالتی و ولایتی سال 1341 و 15 خرداد 42 به دفاع از حریم دین و روحانیت و امام خمینی برخاست، تا این كه با اعمال فشار حزب بعث عراق، این كشور را ترك گفت و روز 10 آذر 1354 به ایران آمد و پس از سفر به قم و شیراز وارد مشهد شد و به تدریس طلاب و ارشاد مردم پرداخت و در جریان انقلاب اسلامی سال 1357 زمام امور خراسان را به عهده گرفت و هماهنگ با امام عمل كرد، تا این كه ساعت 5/11 شب ششم مهر ماه سال 1363 شمسی در 92 سالگی به دیدار معبود شتافت.
ایشان هرگز لباسی برتر از لباس طلاب متوسط الحال بر تن نمیكرد. اجازه نمیداد اتاق سكونتش با قالی مفروش شود. غذای ساده میخورد و همهی كارهایش را خود انجام میداد و از حضور افراد در كنار خود هنگام رفت و آمد جلوگیری میكرد. شب زندهدار بود و به مقام ولایت عشق میورزید و با هوای نفس سخت پیكار میكرد. جایگاه علمی آیتالله شیرازی بسیار بالا بود. او به جز تدریس فقه و اصول كه سالها در نجف و مشهد دوام آورد، كتابهای فقهی و اصولی زیادی را نوشت: عمده الوسایل فی الحاشیه علی الرسایل، كتاب القضا، الدرر البیض فی منجزات المریض، ازاحه الشبهات فی الشك فی الركعات، رفع الحاجب فی الاجره علی الواجب، التحفه الكاظمیه فی قتل الحیوانات بالالات الكهربائیه، الحاشیه علی العروه، الامانه فی الشیعه، مناسك حج، توضیح المسائل و پوشش زن از دیدگاه اسلام از آن جمله است. ایشان در كنار فعالیتهای علمی به تأسیس مدارس علمی و كتابخانههای عمومی و مساجد و مراكز درمانی همت گماشت.
منبع: آستان قدس رضوی
بخش حریم رضوی