خوش قولی
خوش قولی
وَالذّین هُم لاماناتِهِم وعَهدِهِم راعُون [مومنون8]
[مومنین کسانی هستند که] امانت ها و عهد خود را رعایت می کنند
وفای به عهد و تعهد به وعده ها موضوع اجتماعی است که سلامت جامعه و پایداری روابط اجتماعی به آن بستگی دارد، به همین علت در دین به آن بسیار تاکید شده است.
آدم هایی هستند که بی خود و بی سبب بدون این که قادر به انجام دادن کاری باشند قول می دهند، در حالی که همیشه باید بار را به اندازه ی توانایی خود برداشت و لزومی ندارد همه جا صد درصد قول بدهیم به خصوص قولی که نمی خواهیم به آن عمل کنیم. اگر هم قولی دادیم سعی کنیم حتماً به ان عمل کنیم؛ برای مثال اگر به جایی می رویم و به مادرمان قول می دهیم ساعت چهار بعدازظهر به خانه برگردیم، دیرتر از ساعت چهار به خانه برنگردیم. برای این کار سعی کنیم قبلاً موانعی را که ممکن است برنامه ریزی ما را به هم بزند شناسایی و پیش بینی کنیم؛ یعنی اگرقرار است از وسیله ی نقلیه استفاده کنیم ترافیک مسیر بازگشت را درنظر بگیریم و زودتر از حد معمول حرکت کنیم تا به موقع برسیم. با این کار شخصیت خود را نشان می دهیم؛ زیرا احترام شما به قول و پیمانی که با کسی می بندید اول احترام به شخصیت خودتان است.پیمان شکنی نشانه ی بی نظمی در زندگی است. با پیمان شکنی اولین ضربه را به شخصیت خودتان می زنید. کسی که وعده ی خود را محترم نمی شمارد به تدریج اعتبار خود را از دست می دهد و مردم دیگر برای حرف ها و قول و قرارهایش ارزشی قائل نمی شوند.
پیمان شکنی نشان نوعی بی ایمانی نیز است. مگر ایمان پیمانی نیست که با خدا و دین داریم. کسی که پیمان خود را می شکند از کجا معلوم که تعهدات دینی خود را نیز کم و بیش زیر پا نگذارد؟ آیا غیر از این است که حداقل به دستور خداوند در زمینه ی تعهدشناسی توجه نکرده است؟ مگر وفای به عهد مورد تاکید دین نیست؟ این جاست که می فهمیم، چرا در این آیه عمل به وعده و امانت داری از مهم ترین صفات مومنان شمرده شده است.
بخش کودک و نوجوان تبیان
منبع:رشد نوجوان