می خانقاه
مي خانقاه
| نه، مثل دگر مترسكان توخالي‌ست |
| بر دوشش آن كلاغ هم پوشالي‌ست |
| باري، از عمر حاصل و باقي او |
| دستي كه به دست ديگرت مي‌مالي‌ست |
| رگ‌هايم را پر از ملاحت كرده |
| اين شور كه قلبم را غارت كرده |
| مي‌گريم تا كبوتري مي‌بينم |
| شايد حرم تو را زيارت كرده |
| مانا كه تويي و باز مانا كه تويي |
| اي دورترين دور نشانا كه تويي |
| هرسو نگهيم، ناگهانا كه تويي |
| اين قصه همين است، همانا كه تويي |
| من شعر توام، توام سرودي از هيچ |
| بر هيچ مرا دري گشودي از هيچ |
| گر جاي بلي، «لا» به زبانم مي‌رفت |
| آيا خلقم نمي‌نمودي از هيچ؟ |
| از هرسو مي‌زنيم سوسو به خدا |
| تا روييديم چون گلي رو به خدا |
| خود گفت كه نزديك‌تر از رگ با ماست |
| پس او خود ماست، ما خود او، به خدا |
| خلقم كردي كه با تو محشور شوم |
| وز كار جهان به عشق مجبور شوم |
| تاريكم كن ز هرچه دانايي خويش |
| نزديكم كن به نور، تا كور شوم |
| نزديك تو همچنان پري بر بادم |
| من آن‌جاها كه آبي‌ام آزادم |
| فرسنگ به فرسنگ دلم تنگ‌تر است |
| مرگي برسان تا برسد فريادم |
| تن پيرهني‌ست، دور بادا كه منم |
| جان جانب جانان پرد از پيرهنم |
| اين پيرهنم را تو بكش از سر من |
| اينجا تا كي يكي‌يكي جان بكنم؟ |
| بالاي سر آتش مي‌خواند دود |
| آن از دل سنگ گور، از آه چه سود |
| اين خاك همين كه لب به خميازه گشود |
| يك لاشة تازه زير دندانش بود |
| پيش از تو در اين دير مقامي بوده‌ست |
| مهتاب‌رخي دست به جامي بوده‌ست |
| تو مي‌ميري و چند پشت آن‌سوتر |
| كو آن‌كه بداند ز تو نامي بوده‌ست |
زهير توكلي
تهيه و تنظيم براي تبيان : زهر سميعي - بخش ادبيات تبيان