وقتي ازدواج کمرشکن مي‌شود

متأسفانه امروزه بسياري از افراد به بهانه‌هاي مختلفي مثل چشم و هم چشمي، آبروداري، داشتن آرزو و...  تمام هم و غم خود را در گرفتن مراسمي با تشريفات زائد و هزينه‌هاي كمرشكن مي‌گذارند. برخي از آن‌ها معتقدند که هر چه بيش‌تر در مراسم عقد و عروسي‌شان تشريفات داشته باشند، شخصيت و آبرويشان بيشتر حفظ مي‌شود. برخي از والدين هم با اين نگاه سطحي كه ما براي فرزندمان آرزو داريم يا برخي فرزندان که معتقدند مگر ما چند بار ازدواج مي‌کنيم، براي ريخت و پاش و اسراف در مراسم ازدواجشان مجوز صادر مي‌کنند.

نكته مهم ديگر اين است كه هزينه‌هاي بالا و سرسام‌آور مجالس عروسي ساير هزينه‌ها مثل هزينه‌ي خريد، جهيزيه و... را نيز تحت‌الشعاع قرار مي‌دهد. به اين معنا که وقتي مثلاً خانواده داماد، براي مراسم ازدواج مجلس مجلل و باشکوهي مي‌گيرند؛ يقيناً انتظار دارند که خانواده عروس هم جهيزي‌هاي كامل و در شأن آن‌ها تهيه کنند. براي برآورده شدن اين انتظار بايد خان‌هاي بزرگ از طرف خانواده داماد تهيه شود و.... و اگر بخواهيم اين جريان را ادامه دهيم به چيزي جز دوري باطل نخواهيم رسيد.

علاوه بر اين، بسياري از همسران جوان فراموش مي‌کنند که مراسم عروسي محدود به زمان است، ولي صرف هزينه‌هاي بسيار سنگين و بازپرداخت آن‌ها مدت‌ها و گاه حتي سال‌ها براي آن‌ها دردسر مي‌آفريند و آن وقت است که مسئله بسيار زيبا و مقدسي مثل ازدواج اين همه بدبختي و مانع و دردسر براي جوانان ايجاد كند و موجب هراس و فرار آن‌ها از ازدواج شود.

به راستي آيا اگر فردي ساده و بي تجمل، بدون هيچ اسرافي ازدواج کند، خوشبخت نمي‌شود؟ آيا خوشبختي به پر کردن چشم مردم و بستن دهان آن‌هاست؟ يعني همه زيبايي زندگي مشترک و خوشبختي در آن به حرف اين و آن بستگي دارد؟

اگر اين‌گونه باشد يقيناً خوشبختي کاذبي ست. چرا کاذب؟ کسي که هميشه همه کارها و فعاليت‌هايش حتي  زندگي‌اش براي رضايت ديگران است، خود را فراموش کرده و در جامعه حل مي‌شود. فراموشي خود يعني فراموشي همه زيبايي‌ها، يعني فراموشي خدا، همسر، فرزند و....

جالب‌تر آنکه به اثبات تاريخ، خوشبخت‌ترين افراد و زيباترين و آسماني‌ترين زندگي‌ها در ساده‌ترين آن‌ها رقم خورده است.