منزلت والاي حضرت زينب(س)

روايت شده است که هرگاه حضرت زينب(س) به ديدار برادر گرامي اش امام حسين(ع) مي رفت، آن حضرت به احترام خواهرش، از جا برمي خاست و او را در جاي خود مي نشاند. اين نشان دهنده منزلت والاي حضرت زينب(س) است.

خطبه حضرت زينب کبري در شام و در برابر طاغوت زمان حماسه بلندي است که آسمان فرساترين همت هاي مردانه را در برابر شکوه خود به کرنش وا مي دارد و يادآور شجاعت عليّ مرتضي و فصاحت و بلاغت حضرت فاطمه زهراست. در زير بخش هايي از آن را مرور مي کنيم:

عاقبت زشتکاران

سپاس پروردگار عالميان را و درود بر پيامبرش و خاندان او. راست گفت خداوند که فرمود: آنها که زشتکاري کنند و به بدکاري رو آورند، عاقبتشان بدانجا رسد که آيات خدا را دروغ شمرند و آن را به سخره گيرند. اي يزيد، آيا گمان کردي که چون عرصه را بر ما تنگ کردي و آسمان را پيش چشممان تاريک، و چون مانند اسيران در شهرها گردانديمان، ما نزد خدا بي مقدار شديم و تو کرامتمند و گمان بردي که اين پيش آمدها از مقام ارجمند توست؟ و از اين رو برخود مي بالي و ناز مي کني و شادي که دنيا به ميل توست و روزگار بر وفق مراد تو و سلطنت تنها از آن تو؟ آرام تر يزيد! آرام تر! از ياد بردي سخن خدا را که فرمود: آنان که به راه کفر رفتند، گمان نکنند اين دو روزه مهلتي که به آنها داديم مقدمه سعادت آنهاست؛ نه، بلکه اين مهلت براي آن است که بر گناهان خود بيفزايند و آنان را عذابي خوار کننده در پيش است.

نتيجه کفر

اي پسر آزاد شده به دست پيامبر! آيا اين از سر عدل است که زنان تو در پرده باشند و زنان آل محمد بي پرده همراه دشمنان در شهر گردانده شوند؟ اهل منازل به تماشايشان بايستاند و از دور و نزديک، پست و شريف بر آنها بنگرند و حال آنکه ياوري از مردان آنها با آنها باقي نمانده است و نه از حاميان آنها کسي زنده است؟ اينها از سر سرکشي و عصيان توست با خدا و دشمني تو با رسول خدا و پشت کردن تو به آنچه از سوي خداست. و بر اين عمل تو تعجبي نيست و جز اين اميد نمي رود از تو که اينها نتيجه کفر است. دست در خون فرزندان پيامبر بردي و خورشيد آل عبدالمطلب را خاموش کردي. ديري نپايد که آرزو کني کاش دست و پايم فلج و زبانم لال مي شد و کاش مادرم مرا متولد نکرده بود، آن روز که پا در وادي خشم خدا نهادم و به دشمني پيامبرش برخاستم.

پناه آل محمد(ص)

اي يزيد، اگر امروز ما را به قهر و چيرگي، غنيمتي انگاشتي، ديري نپايد که غرامت از تو باز ستانده شود و تهي دست باشي، مگر به آنچه از پيش فرستاده اي. خداوند به بندگانش ستمکار نيست. ما به خدا شکوه بريم و به سوي او پناه گيريم. و اما تو چنان که تواني جهد کن و حيله بيفکن؛ اما قسم به آنکه ما را به وحي و کتاب و نبوت شرافت داد، نخواهي توانست دوران ما را به سرآوري و از هدف بازمان داري و ناممان را محو کني و اين ننگ از دامان تو پاک نخواهد شد. حال بنگر که آيا جز به پليدي انديشيده اي؟ که روزگارت دو روزي است و جمعيت تو پراکنده جمعيتي، آن روز که منادي فرياد کند لعنت خدا بر ستمکاران است.

سپاس خدا

سپاس خدايي را که ابتداي کار ما را سعادت و مغفرت و پايان آنرا شهادت و رحمت قرار داد. الهي، نعمتت را بر شهيدان ما لبريز کن، بر اجر و مزدشان بيفزا و ما را جانشيناني نيکو بدار. به درستي که خدا بخشنده و مهربان است.

منبع:  منيره زارعان و محمد طالبيان