علىّ اميرمؤمنان، كه مدح او خدا كند

به روى دوش مصطفى ، نهد چو پاى مرتضى

نگر به بت شكستنش ، كه در جهان صدا كند

به رزم خندق و اُحد، به قتل عمرو و عبدود

خدا بدستِ دست خود، لواى حقّ به پا كند

چو افضل از عبادت خلايق است ضربتش

علىّ تواند اين عمل ، شفيع ما سوى كند

به پيشگاه كردگار، ز بس كه دارد اعتبار

ديون جمله بندگان ، تواند او ادا كند

نماز بى ولاى او عبادتى است بى وضو

به منكر علىّ بگو، نماز خود قضا كند

قسيم نار و جنّتش ، ترازوى محبّتش

كه مؤمنان خويش را، ز كافران جدا كند

گهى به مَسند قضا، گهى به صحنه غزا

گهى به جاى مصطفى ، كه جان خود فدا كند

علىّ است فرد و بى نظير، علىّ مجير و دستگير

كه نام دلگشاى او، گره ز كار وا كند

ز كار قهرمانيش ، پر است زندگانيش

نگين پادشاهيش ، به سائلى عطا كند

امير كشور عرب ، ثناكنان ، دعا به لب

برد طعام نيمه شب ، عطا به بينوا كند

ز كوى شاه اولياء، كه مهر اوست كيميا

كجا روى بيا بيا، كه دردها دوا كند

شاعر: حسان