پيامبر بي تاب ديدار ما بود؟  

پيامبر اکرم فرمود: شما اصحاب من هستيد ولي برادران من كساني هستند که بعد از شما مي‌آيند و به من ايمان مي آورند. آنان که مرا نديده‌اند اما دوستم مي‌دارند و ياريم مي‌کنند و تصديقم مي‌نمايند. اى كاش من برادران خود را مي‌ديدم!

وفاداري يعني پايبندي به همه پيمان‌هايي که به گردن ما است. اين پيمان‌ها ممکن است يک قول ساده, تعهد شغلي, پيمان زناشويي و يا عهدنامه‌اي بين‌المللي باشد که بايد به همه آن‌ها وفا دار بود.

بي شک مهم‌ترين پيماني که همه ما بايد به آن وفا دار باشيم، عهدي است که با آفريدگار خود بسته‌ايم. اما از آن که بگذريم هيچ پيمان و رابطه‌اي مهم‌تر از رابطه ميان ما و پيامبر عزيزمان نيست. پيامبري که همه وجودش را براي هدايت بشريت فدا کرد و همچون شمعي سوخت تا راه را از بي‌راهه نشان دهد. چنين موجودي شايسته عشق و محبتي خالصانه و رابطه‌اي وفادارانه است. پيامبر خدا صلّي الله عليه و آلا فرمود:

لا يُؤمنُ عَبدٌ حتّى أكونَ أحَبَّ إلَيهِ مِن نَفْسِهِ(علل الشرائع، ص ظ،ظ¤ظ )؛ هيچ بنده اى ايمان ندارد مگر آن گاه كه مرا از خودش دوست تر بدارد.

آري، حق هم همين است که او را بيش از خود دوست داشته باشيم و بر خود مقدم داريم. چرا که او در تمام عمر شريفش همه را بر خود مقدم داشت و زندگي اش را فداي پيشرفت و کمال عالميان کرد.

کسي که چنين ايثاري را با چشمان خود ديده باشد و يا دلسوزي بيش از اندازه پيامبرش را با تمام وجود درک کرده باشد، چنان شيفته و واله او خواهد شد که گويا ديگر خود را فراموش مي‌کند و تنها به او عشق مي‌ورزد.

در تفسير «الدرّ المنثور، ج 2, ص ظ¥ظ¨ظ¨» مي خوانيم که مردى خدمت پيامبر صلى الله عليه و آلا آمد و عرض كرد: اى رسول خدا! شما را از خودم و از فرزندانم بيشتر دوست دارم. وقتى در خانه به يادتان مي‌افتم، طاقت نمي‌آورم مگر آن كه بيايم و شما را ببينم. وقتى به ياد مردن خودم و شما مي‌افتم، مي‌دانم كه هر گاه شما وارد بهشت شوى در كنار پيامبران جاى مي‌گيري و من اگر به بهشت روم مي‌ترسم شما را نبينم.

پيامبر صلى الله عليه و آلا در جواب او چيزي نگفت تا آن كه جبرئيل با اين آيه فرو رسيد:

وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحينَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفيقاً(سوره نساء، آيه 69)؛ و هر کسي که از خدا و پيامبر اطاعت كند،(در روز رستاخيز) همنشين كسانى (همچون) پيامبران و صدّيقان و شهدا و صالحان خواهد بود كه خدا، نعمت خود را بر آنان تمام كرده است؛ و آن‌ها همدم و رفيق خوبى هستند!

آري، نتيجه اين وفاداري به پيامبر و اين شيفتگي پسنديده، اين است که خداوند، رفاقت با او را در دنيا و آخرت به ما عنايت خواهد کرد و ما را همنشين و همدم او قرار خواهد داد.

اما به نظر شما در ميدان وفاداري چه کسي گوي سبقت را از ديگري ربوده است؟ ما يا پيامبر عزيزمان؟ چه کسي محبت بيشتري به طرف مقابل خود دارد و ايثار و گذشت و مهر و عطوفت بيشتري در طبق اخلاص گذاشته است؟

پيامبر خاتم، خاتم مهرورزان

درست است که علاقه و وفاي ما به محبوبمان آنچنان فراوان و پرقدرت است که مي‌تواند مسيري به طول 1400 سال را بپيمايد و خود را به قعر تاريخ برساند و بوسه‌اي بر گونه گلگون گل سرسبد آفرينش بزند. اما بايد دانست که آن محبوبي که توانسته چنين قدرتي در من و تو ايجاد کند، هم قدرتش بيشتر از ما است و هم وفاداري‌اش وصف ناشدني است. او کسي است که همه وجودش را وقف ايمان آورندگان آخرين آيين الهي کرده است و گوي سبقت را در وفاداري و فداکاري از تمامي پيامبران ربوده است. اين سخن او است که مي‌فرمايد:

لِكُلِّ نَبِيٍّ دَعوَةٌ قد دَعا بِها و قد سَألَ سُؤلاً و قد خَبَأتُ دَعوَتي لِشَفاعَتِي لاُِمَّتي يَومَ القِيامَةِ. (الخصال، ص 2ظ©)؛ هر پيامبرى به درگاه خدا دعايى كرده و از او چيزى خواسته است، امّا من خواهش خود (از خدا) را براى شفاعت امّتم در روز قيامت نگه داشته‌ام.

او کسي است که نه تنها ايثار و فداکاري را در حق ياران زمان خويش تمام کرده و براي آنان سنگ تمام گذاشته بلکه به فکر يک يک مومنان آينده امتش بوده و وفاداري را در حق آنان نيز تمام کرده است.

روزى پيامبر خدا صلّي الله عليه و آلا فرمود: اى كاش من برادرانم را مي‌ديدم و آن‌ها را ملاقات مي‌کردم. برخي از ياران حضرت به ايشان گفتند: اي رسول خدا! مگر ما که به شما ايمان آورده‌ايم و با شما مهاجرت کرده‌ايم، برادران شما نيستيم؟

حضرت فرمود: البته که شما ايمان آورده‌ايد و هجرت کرده‌ايد. اما (با اين حال من بي تاب ديدار برادرانم هستم.) اي کاش من برادرانم را مي‌ديدم. اصحاب که از اين سخن پيامبر شگفت زده شده بودند، پرسش خود را تکرار کردند.

پيامبر اکرم فرمود: شما اصحاب من هستيد ولي برادران من كساني هستند که بعد از شما مي‌آيند و به من ايمان مي آورند. آنان که مرا نديده‌اند اما دوستم مي‌دارند و ياريم مي‌کنند و تصديقم مي‌نمايند. اى كاش من برادران خود را مي‌ديدم! (أمالي شيخ مفيد، ص 63)

چه فکر کرده‌ايد! گمان مي‌کنيد فقط شماييد که شيفته ديدار محبوبيد. نه اين يک محبت دو جانبه است. بي شک محبت پيامبرمان به ما بيشتر از علاقه ما به او است. چرا که محبت از دلي لطيف برمي آيد و لطيف‌تر از دل او در عالم نيست.