دعاهاي وارده در روز عرفه

بعضي از دعاي وارده روز عرفه

ادعيه و مناجاتهايي که از منابع فيض خدا ، ائمه هدي ( عليهم السلام) رسيده است بهترين و عاليترين طريقه سخن گفتن با خدا و عرض حوايج دنيا و آخرت است . مخصوصاً دعاي عرفه امام حسين (عليه السلام) که آن را در چنين روزي ، در همين صحراي عرفات انشا فرموده اند ، از جامعترين دعاهاي روز و متضمّن عاليترين معارف توحيدي و مضامين عرفاني است .

امام حسين (عليه السلام) در روز عرفه ، در بيابان عرفات از خيمه بيرون آمد و با گروهي از اهل بيت و فرزندان و شيعيان با نهايت خشوع و آمادگي قلبي ، در سمت چپ جبل الرّحمه ، رو به قبله ايستاد و دستهاي مبارک را رو به روي صورت خود به دعا بلند کرد و همچون فقير و گرسنه ، که طعام بطلبد ، در حالي که قطرات اشک از چشمان مبارکش بر رخسار شريفش مي ريخت ، اين دعا را انشا فرمود .

همچنين دعاي 47 صحيفه سجّادّيه امام زين العابدين(عليه السلام) در اين روز بسيار مغتنم است .

و دعا در امر فرج امام زمان(عج) نيز بايد در رأس همه حوائج دنيوي و اخروي ما باشد گذشته از دعاهاي وارده ديگر در اين روز زاير خانه خدا ، بايد از اين فرصت به دست آمده و شرايط استجابت دعا استفاده کند و خودش را در ميان صدها هزار دست و قلب و زباني که به ياد خدا به حرکت و اهتزاز درآمده اند بيندازد و از برکت اين مکان شريف و زمان مقدّس و احترام زايران و مهمانان ، مخصوصاً قافله سالار اين کاروان ، حضرت بقيّه الله صاحب العصر و الزّمان ـ عجل الله فرجه الشريف ـ که همه ساله در موسم حج و موقف عرفات تشريف فرما هستند ، بهره بگيرد . و اين بشارتي براي ما سيه رويان و گنهکاران است ؛ چرا که در روايتي مي خوانيم :

سمعت اباعبدالله(عليه السلام) يقول : يَفْقَدُ النّاسُ اِمامَهُمْ فَيَشْهَدُ المَوْسِمْ فَيَراهُمْ وَلايَرَونَهُ . ¹

عبيدبن زراره مي گويد : از امام صادق (عليه السلام) شنيدم که مي فرمود : مردم امام خود را گم مي کنند . او در موسم حجّ در بين مردم است و آنها را مي بيند ولي آنها او را نمي بينند.

و در روايت ديگر مي خوانيم : وَالله اِنَّ صاحِبَ هذا الاَمْرِ يَحْضُرُ الْمَوْسِمَ کُلَّ سَنَة فَيَرَي النّاسَ وَيَعْرِفُهُمْ وَيَرَونَه وَلايَعْرِفُونَهُ ²

به خدا قسم ، صاحب الامر (عج) هر سال در موسم حج حاضر مي شود و مردم را مي بيند و آنها را مي شناسد ، و مردم هم او را مي بينند ولي نمي شناسند .

اين مطلب ، براي ارباب معرفت و بصيرت و متنعّمان به نعمت ولايت ، مطلبي بسيار بزرگ و روشني بخش دلها و ديده هاي اهل ايمان است ، که با قلبي مملوّ از اميد به رحمت خدا دست به دعا بردارند و بگويند : پروردگارا ! اگر چه گناهان روي ما را سياه و اعمال ما را تباه و در پيشگاهت آبرويي براي ما باقي نگذاشته است ، ولي ما به اتکاي آبرومندي حجّت و وليّ اعظمت ، که هم اکنون در جمع ما حاضر است و پيشاپيش اهل موقف دستهاي مقدسش را به دعا به سوي تو برداشته است ، رو به تو آورده ايم و دست گدايي به سوي تو دراز کرده ايم و يقين مي دانيم که به حرمت آنحضرت و در سايه او دست کسي را محروم بر نمي گرداني .

بنابر اين ؛ انسان بايد از شرايط استثنايي اين موقف ، دراستجابت دعا استفاده کند و براي سعادت دنيوي و اخروي خودش ، پدر و مادر ، همسايه ها ، اقوام ، کشور و امّت اسلامي و مهمتر از همه در امر فرج امام زمان عج دعا کند و بداند که محروم برنمي گردد ، چرا که ميزبان بزرگوار روي مهمان را زمين نمي زند .

اِلهي مَنِ الَّذي نَزَلَ بِکَ مُلْتَمِساً قِراکَ فَما قَرَيْتَهُ ، وَمَنِ الَّذي اَناخَ بِبابِکَ مُرْتجياً نَداکَ فَما اَوْلَيْتَهُ . أَيَحْسُنُ اَنْ اَرْجِعَ عَنْ بابِکَ بِالْخَيْبَةِ مَصْرُوفاً ، وَلَسْتُ اَعْرِفُ سِواکَ مَوْليً بِالاحسانِ مَوْصُوفاً .

ـ اي معبود من ! کيست آنکس که به اميد پذيرايي بر در خانه ات بار انداخته باشد و از او پذيرايي نکرده باشي ؟ و کيست آنکس که به رجاي بخشش و انعامت سر به آستانت نهاده باشد و از تو عطايي به او نرسيده باشد ؟ آيا پسنديده است که از در خانه ات نا اميد برگردم و حال آنکه جز تو مولايي را به صفت احسان نشناخته باشم ؟

1 ـ کمال الدين ، صدوق ، ص346 ، حديث 33

2 ـ مهدي موعود ، ص750