مسعود کیمیایی علیه هفت!

مسعود کیمیایی کار گردان مطرح سینمای ایران در یادداشتی که منتشر کرد به شدت به سانسور سخنان خود در برنامه هفت انتقاد کرده است . متن کامل یادداشت مسعود کیمیایی به شرح زیر است :

در هر شرایطی، دوره‌ای، با تلویزیون درگیر بوده‌ام، در ریاست سه‌ماهه، در مصاحبه تمام عمرم، پنج بار شاید. این بار آقای جیرانی دوربین و وسایل را به مدرسه كارگاه آزاد فیلم آورد. یك گزارش از مدرسه فیلم و شكل تدریس سینما. حالا رودرروی یك رفیق قدیمی كه پولاد پسرم دوستش دارد و موج‌های خوب از او به یاد دارد كه در سفر در تركیه در سریال مرگ تدریجی یك رویا با او بود، یك گپ دوستانه هم در مورد نخواندن درس سینما و چگونگی تدریس آن، كه برای تلویزیون بی‌ضرر بود.

بعد از مصاحبه گفتم، آقای جیرانی بچه‌های مدرسه هم گفت‌وگو را ضبط كرده‌اند. اگر جایی از این گفت‌وگو نباید نشان داده و گوش كرده شود بگویید – گفتند – نه حتی یك جمله.

در مصاحبه آمده است كه من فیلم نساختن را فضیلتی نمی‌دانم. برای دلیل فیلم نساختن هم باید فیلم ساخت. برای اینكه با تلویزیون یا روزنامه‌ای یا... مصاحبه نمی‌كنم، باید دلیل مصاحبه نكردن را مصاحبه كرد. باید رفت و بود تا سانسور را در این حد دید. در این برنامه پخش شده، شیوه تدریس نیست. مدرسه كه كمتر هست. بازیگری و شیوه آن و تندرستی آن تا دوربین نیست. بخشی از حرف‌هایم نیست (كه جمله‌ای از آنها در پیش‌برنامه‌ هفته قبل بود).

آقای جیرانی، شما دستور قطع موضوعات یا جمله‌ها را می‌دهید یا بزرگ‌تر برنامه‌هایتان؟ بد نیست اگر شما هستید با دوستان‌تان كه شاید من هم از آنها هستم بگویید كه شاید بشود به شكل دیگری با دلیل و مدلول‌های آن برخورد كرد و برنامه بدون ضرب خوردن عقاید مصاحبه‌شونده قابل پخش شود. یا برنامه بزرگ‌تر دارد. كه یا شما باید سلایق ایشان را بشناسید و عمل كنید یا قول ندهید اما یكباره اصل یك آواز، یك عقیده بر سال‌های رفته و آینده كه حق یك سینماگر هفتاد ساله است از برنامه ناپدید می‌شود.

می‌دانم می‌گویید، برای اولین بار بخشی از قیصر و گوزنها را نشان دادم. یا نشان دادیم. من هم بسیار خوشحالم و گله‌ای: حالا كه نشان می‌دهید مگر چهره بهروز وثوقی در نقش قیصر، فیلمی كه بیشتر از هر فیلمی در تاریخ سینمای ایران دیده شده، چه بود كه فقط پاهای او كه پاشنه كفش‌هایش را بالا می‌كشید نشان می‌دهید؟

در 35 سال پیش بازیگری هفت فیلم از 28 فیلم ساخته من را بازی كرد و چه خوب هم بازی می‌كرد؛ پر از استعداد. انقلاب شد و به عقیده انقلاب خیلی‌ها غلط داشتند كه یا بعضی در سال‌های رفته پیدا شد كه غلطی نداشته‌اند و به عقیده انقلاب شاید كمتر آنها، غلط‌های كمی داشتند. چه در روح بازیگری كه 35 سال است از ایران رفته و یك فیلم به‌اندازه، بازی نكرده و از شدت سیاهی روحی‌اش، تئاترهای كوچك كه در اندازه‌های بازیگری او نیست بازی كرده... و چند سیاهی‌لشگر... كه بگذریم. اما هیچ‌گاه كار سیاسی كه نباید بكند نكرده، چون این بازیگر در عقایدش كاری به كار عقاید سیاسی ندارد. یك بازیگر تواناست و این را می‌شود از خود شما و دوستان تلویزیون پرسید. اما من ممنون هستم از نشان دادن بعضی از فیلم‌هایم كه دیگر احساس قاچاق بودن آنها را ندارم. از شما و دوستان بالاتر در صدا و سیما... اما.

آقای جیرانی، در صورت تحمل نكردن چند جمله كه به طور قطع فقط در سلیقه‌های سانسوری است، به سراغ من نیایید. من آن جمله را می‌نویسم، ببینید كه در بهترین روزنامه ما چاپ می‌شود. در آن مصاحبه من گفته‌ام هر حكومتی باید بداند یك نفر با چشمان باز نگاهش می‌كند و آن، هنرمند است. تاریخ سیاسی حكومتی را دانستن، رجوع كردن به تاریخ هنر آن دوره است./شرق