جـانـانی و جـان بــر تـو سپــردیم و نمردیم

در هُـرم نـگـاه تـو فـسردیم و نـمردیم

نقش است به پیشانی چین خورده ز غیرت

مـا جان به در از داغ تو بردیم و نمردیم

ابـرو گـره در هـم زده چـشمـان شفق رنگ

دندان به لب خویش فشردیم و نمردیم

ظرف دل بی حوصله جوش آمد و سر رفت

خـونِ دلِ جاری شـده خوردیم و نمردیم

اقـبـال نـگـون بـخـت نگر کاین همه سر را

تـا مـرز قـدم هـای تــو بـردیم و نمردیم

یک عمر نفس آمد و برگشت و به تسبیح

عـمـر دل بـی عـار شــمـردیم و نمردیم

مــا زنـده عــشـقیم که با عشق بمیریـم

صـدمـرتـبـه از داغ تـو مـردیم و نمردیم