آن‌چنـــان از یاد بــــردم آشیان خـــــویش را

کـــز نگاه غیر می‌گیـــــــرم نشان خویش را

شعله‌ی شمع حیاتم سوخت تا خامــوش شد

بس که خود دادم به خاموشی زبان خویش را

دست درکــار جـــــدال مغز و قلب خــــود شدم

لاک جسم و جان بستم میان خویش را

در وجــودم نیست دیگـــر طاقت صبر و سلوک

آزمـــودم بـارهــــا تــــاب و تـــوان خـــویش را

آن‌چنــان وامانــده از راهم که نتوانم شنــود

صبحـــدم بانــــک درای کــاروان خـــویش را

مرغ حق خاموش شد از ذکر حق وقتی که دید

بـــر پــر و بال زَغَن، ســوهان جـــان خویش را

مهــره تا برجای مروارید غلطان عرضــه گشت

در کف دریــا صـدف گم کــرده کــان خویش را

سهمگین بادی وزیـــد از جانب البـــرز کــوه

همچو دیو از کف رهــــاکرده عنان خویش را

لــــرزه بر اندام کوه افکنـد و آتش بــرفشـاند

در تف آن ســوختم مـــرغ روان خــــویش را

تا نســوزد بــوم ایــرانشهـــر در آتش‌فشـــان

بر سر تفتـــــان فروبستم دهــــان خویش را

جفت سوداگر در این سودا نجستم سود خویش

بل بـــه ســــود دیگــــران دیـــدم زیان خــویش را

اعتمـــاد خـــلق را یکبــــاره از کف داده‌انــــــد

هـر کسی از دیگـری خواهد ضِمان خـویش را

قــوتِ جــانِ آدم دانـــا بــه خـــون آغشتـه بین

چون بــه خوناب جگــر پــرورده نان خـــویش را

از«محیط» این قصه را بشنو! که افشا می‌کند

بـــا زبــــان بی‌زبــانی داستــــــان خـــویش را